Wes Anderson blaft meer dan dat hij bijt in ‘Isle of Dogs’

In zijn nieuwe stop-motionavontuur Isle of Dogs trekt Wes Anderson richting Japan in het zog van een roedel alfahonden én Akira Kurosawa.

Een animatiefilm over een troep trouwe viervoeters die door een politicus die honden haat verbannen zijn naar een afvaleiland, en daar vriendjes worden met een koene knul die zijn pup wil redden? Laat dat aan Disney over en je krijgt een schattige, in sentiment gedoopte familiefilm vol vrolijk kwispelende hondjes, maar Wes Anderson, de filmfetisjist achter The Royal Tenenbaums (2001), The Grand Budapest Hotel (2014) en andere offbeatparels, behoort duidelijk tot een heel ander ras. Met zijn strakke, symmetrische stijl, droge humor, nostalgische feel en cinefiele insteek heeft zijn achtste langspeler namelijk meer gemeen met de films van de Japanse grootmeesters Akira Kurosawa en Hayao Miyazaki dan met pakweg Lady & de vagebond en 101 dalmatiërs, ook al speelt Isle of Dogs zich af in het Japan van de nabije toekomst en klopt ook hier een warm, genereus en humanistisch hart.

Voor Anderson is het alvast de tweede keer, na zijn fraaie Roald Dahl-adaptatie Fantastic Mr. Fox (2008), dat hij zich aan de klassieke stop-motiontechniek waagt, al is de opzet van Isle of Dogs een stuk complexer en ambitieuzer. Ook politieke thema’s zijn dit keer prominent aanwezig, met het verhaal over de corrupte burgemeester van Megasaki die draconische maatregelen neemt om hondenziektes in te dammen. Veel moeite hoef je niet te doen om de strijd van de alfahonden Chief (stem van Bryan Cranston), Boss (Bill Murray), Rex (Edward Norton), King (Bob Balaban) en Duke (Jeff Goldbum) te lezen als een allegorie op het huidige klimaat van xenofobie, uitsluiting en racisme, al heeft Anderson zoals steeds de gewoonte om eerder te blaffen dan te bijten.

Erg diep gaat het alvast niet, en af en toe dreigt Anderson narratief verloren te lopen op zijn artificiële schatteneiland vol japanofilia. Bovendien zou je hem kunnen verwijten dat hij zich bezondigt aan oppervlakkig en naïef exotisme, en zich gedraagt als een volwassen kind dat naar hartenlust uit de culturele schatkist van zijn ingebeelde Japan graait, alle stereotypes incluis. Alleen doet hij dat opnieuw met zoveel speels plezier en, vooral, met zoveel gevoel voor stijl, ritme en detail dat de film nooit in zijn gekunsteldheid en neurotisch beleefde maniërisme verzuipt.

Geen puntgaaf prijsbeest, wel een originele, gesofisticeerde animatiefilm waaraan je je met plezier vergaapt.