Superscenarist Aaron Sorkin speelt blufpoker in zijn regiedebuut Molly’s Game

De scenarist van The West Wing bluft zich met succes door zijn op feiten gebaseerde debuut als regisseur, al kan hij niet altijd verhullen dat hij gewoon een praatfilm heeft gemaakt.

Sinds hij een Oscar won voor het scenario van The Social Network (2010) is Aaron Sorkin de meest gegeerde scriptschrijver in Hollywood. De bedenker van The West Wing, een serie over het Witte Huis uit de tijd dat de werkelijkheid daar de fictie nog niet oversteeg, specialiseerde zich al sinds de politieke satire Charlie Wilson’s War (2007) in het verlevendigen van de levens van bestaande personen. In 2011 liet hij in Moneyball Brad Pitt baseballmanager Billy Beane spelen, in Steve Jobs (2015) mocht Michael Fassbender de Apple-oprichter uit de titel vertolken en in Sorkins eerste film als regisseur kruipt Jessica Chastain in de huid van Molly Bloom.

Voor u zich als belezen lezer afvraagt of Sorkin zich voor zijn regiedebuut aan een verfilming van Ulysses van James Joyce heeft gewaagd: Molly Bloom (Jessica Chastain) is een Amerikaanse skister die na een zware val haar olympische ambities mocht opbergen en daarna ’s lands exclusiefste pokeravond organiseerde tot ze, overigens niet geheel onterecht, problemen kreeg met het gerecht.

Dialogen zijn Sorkins fort, en hoewel dat in principe de specialiteit van elke scenarist zou moeten zijn, halen weinigen hetzelfde niveau. Sorkins geheim? De gesprekken tussen zijn personages zijn slimmer, grappiger en vooral sneller dan die van de meeste van zijn collega’s. Zijn spitfire dialogues doen denken aan de hoogdagen van Ben Hecht, die in de jaren dertig en veertig de ‘Shakespeare van Hollywood’ genoemd werd dankzij films als Nothing Sacred (1937) en His Girl Friday (1940), waarin snel sprekende dames als Rosalind Russell en Carole Lombard mannen al snedig van repliek dienden lang voor de #MeToo-controverse Hollywoods scheve machtsverhoudingen begon bloot te leggen.

Goede dialogen alleen garanderen echter geen goede film. Dat is meteen ook de reden waarom een visueel ingestelde regisseur als David Fincher met The Social Network een betere film uit een Sorkin-script wist te puren dan een beunhaas als Danny Boyle (Steve Jobs), en ook waarom Molly’s Game af en toe zijn cinematografische hand overspeelt.

Poker als onderwerp is voor geen enkele regisseur een dankbaar onderwerp omdat het in essentie over een bende kaartspelers om een tafel gaat en er nu eenmaal maar een beperkt aantal manieren zijn om dat in beeld te brengen. Sorkin lost dat probleem grotendeels op door de montage regelmatig het flitsende tempo van zijn dialogen te doen volgen en door Jessica Chastain voldoende ruimte te geven om te schitteren als het goed van de tongriem gesneden titelpersonage. De superscenarist kan evenwel niet altijd verhullen dat hij in essentie een praterige procedurefilm heeft gemaakt. Molly’s Game is geen royal flush, maar Sorkins slim gespeelde blufpoker maakt er toch een winnende hand van.