Harmony Korine bouwt een nihilistisch feestje in Spring Breakers, met James Franco als gangsta en Selena Gomez als bikinibabe.
De film die tijdens de voorbije Mostra het vaakst over de hijgende tongen ging was niet To the Wonder van Terrence Malick, en zelfs niet The Master van PT Anderson.
Die eer ging naar dit staaltje thrashcinema van ex-indiewonderkind Harmony Korine – hij van Gummo (1997) en Julien Donkey Boy (1999). Dat had niet alleen te maken met het ijle seks-drugs-en-rock-‘n-rollgehalte van het onderwerp: studenten die zich tijdens de lentevakantie vergrijpen aan alles wat God verboden heeft. Wat nog meer de aandacht opzoog, waren duivel-doet-al James Franco en Disneylolita Selena Gomez, die zich van hun meest ongebruikelijke én vlezige kant laten zien.
Zo gaat Franco, inclusief gouden grill op de tanden, tattoos, gevlecht haar en genoeg wapens om Scarface naar de kroon te steken, heerlijk over the top als de dealende rapper Alien, die zich over vier tienermeisjes ‘ontfermt’ die zo gretig spring break vieren dat ze in de cel belanden. De meest preutse van de vier bikinibabes is la Gomez, die beseft dat er ook nog leven – en ouders, en school, en Bijbelstudie – is naast de zonovergoten orgie van hormonen, drank en drugs die spring break heet.
Korine zet zijn nihilistische trip – het verhaal is maar een schaamlapje – gulzig in beeld met opgefokte fluokleuren, videoclipachtige cuts en bonkende beats. Hij omarmt de leegte van de party- en gangstacultuur met zoveel goesting en tegelijk zoveel dedain dat het een dubbelzinnige satire op de Amerikaanse droom wordt. Dé showstopper van deze gepimpte dans der oppervlakkigheid: Franco die aan zijn piano bij het zwembad een Britney Spearsballade brengt, met twee tot de tanden gewapende bimbo’s als achtergrondkoortje. Spring break forever!
Dave Mestdach
