Somewhere: Lost in L.A.

Sofia Coppola mijmert – alwéér – over roem en eenzaamheid in dit bekroonde vader-dochterportret.

Verbazing alom toen Sofia Coppola tijdens het voorbije filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw kreeg van juryvoorzitter Quentin Tarantino. Niet zozeer omdat haar vierde langspeler Somewhere een totale sof zou zijn, en evenmin omdat Tarantino haar ex-lief is. Wel omdat die prijs wel héél veel eer is voor een klein en introvert filmpje over thema’s die ze in Lost in Translation eerder én beter behandelde.

Naar een doorzopen Bill Murray als uitgedoofde Hollywoodster hoef je alvast niet te speuren. De rol van celebrity-op-de-dool wordt deze keer ingevuld door B-lister Stephen Dorff, die wordt omgedoopt tot Johnny Marco. Als gescheiden thirtysomething leidt Johnny al maanden een room service-leventje in het vedettenschuiloord Chateau Marmont. Tenminste: als hij niet doelloos rondjes trekt met zijn Ferrari, belachelijk jonge groupies opscharrelt of zijn nieuwe blockbuster promoot voor een horde persmuskieten.

Dat Johnny’s liederlijke bestaan zo leeg is als de kosmos boven L.A., begrijpt het kleinst kind – dus ook zijn elfjarige dochter Chloe. Wanneer het meisje enkele weken bij hem logeren, beschouwt Johnny dat aanvankelijk veeleer als een last dan een lust. Toch blijkt het tussen de twee best te klikken, en doet Chloe haar onvolwassen pa gaandeweg beseffen dat er in het leven belangrijker dingen zijn dan kassuccessen.

Sofia Coppola verbleef als kind zelf regelmatig in Chateau Marmont, omdat papa Francis Ford daar vaak zijn films voorbereidde. Dat ze wéét waarover ze het heeft, merk je aan de tactiele manier waarop ze de relatie tussen Johnny en Chloe observeert. Grootse gestes of emotionele ontboezemingen zie je niet, wel goed gekozen en statische shots (van topcameraman Harris Savides), die samen een gededramatiseerd, maar vertederend snapshot vormen van een broze vader-dochterrelatie.

Dat het verhaaltje zich, zoals gewoonlijk bij Coppola jr., in een paragraaf laat samenvatten, of dat de film meer op sfeer dan op plot drijft, vormt net de discrete charme. En dat is ook te danken aan de passende popdeuntjes (van onder meer The Foo Fighters, The Police en Gwen Stefani), en vooral aan de ongedwongen vertolkingen van Elle Fanning als Chloe en Stephen Dorff als Johnny.

Een totale sof kun je dit beschouwende celebritydagboek dus inderdaad niet noemen. En dat Tarantino dit filmpje ‘langzaam in zijn hart voelde groeien’ – en hopelijk alleen daar – valt zelfs volkomen te begrijpen. Toch zullen velen die Lost in Translation of zelfs The Virgin Suicides hebben gezien met een onbevredigd déjà-vugevoel blijven zitten, terwijl de monotonie soms overhelt naar de verveling en de gezochte leegte naar het banale.

Zoals gezegd: een klein en charmant, maar amper brullend gouden leeuwtje.

Dave Mestdach