Adolescentendrama of mysteriethriller? Fabrice Gobert laat je raden met zijn verdienstelijke debuut over een vermiste scholier.
Simon Werner a Disparu **
Fabrice Gobert met Jules Pélissier, Ana Girardot, Yan Tassin, Arthur Mazet
In deze aardige Franse variant op de traditionele highschoolmovie vallen er voor één keertje geen oversekste cheerleaders, sadistische leraars of andere afgewassen genreclichés te spotten. In zijn debuutfilm gaat regisseur Fabrice Gobert resoluut de thrillertoer op, en dat met een zelfbeheersing die je niet meteen bij een klasje adolescenten verwacht.
Gobert neemt je mee naar een Frans provinciestadje aan het begin van de jaren 90, waar de klasgenoten van Simon Werner zich zorgen maken over diens mysterieuze verdwijning. Is Simon van huis weggelopen? Werd hij ontvoerd? Of heeft hij zelfmoord gepleegd? De speculaties gaan algauw alle kanten op, waarop de waarheid beetje bij beetje in flashback wordt onthuld vanuit het standpunt van vier van zijn klasgenoten.
Aangezien in de proloog in een nabijgelegen bos al meteen een lijk gevonden wordt, denk je gebeiteld te zitten voor een tienerthriller pur sang. Toch neemt Gobert gaandeweg afstand van zijn detectiveplot om zijn focus subtiel te verleggen naar de onderlinge relaties tussen Simons klasmakkers.
Zo ontdekken we dat de verdachtmakingen tegenover Rabier – de bizarre nerd van de klas – misschien toch niet helemaal terecht zijn. Daarnaast leren we ook highschoolvamp Alice – die Simons liefje was – gaandeweg kennen als een meisje dat in feite even onzeker is als haar jaloerse rivales.
Wat begint als een whodunit vanuit vier verschillende perspectieven groeit op die manier langzaam uit tot een adolescentenkroniek over groepsdynamiek, collectieve psychoses en groeipijnen. In die zin houdt deze originele genrehybride ergens het midden tussen een docudrama als Entre les murs en een onversneden teenage noir als Brick.
Jammer genoeg haalt Gobert nooit het niveau van die twee scholierentoppers, noch als karakterstudie, noch als suspensethriller. Daarvoor blijven zijn observaties te schetsmatig en is zijn mozaïekstructuur te schools, terwijl de uiteindelijke clue veeleer een luie scenaristentruc dan een verlossende ontknoping blijkt.
Toch blijft de naam Gobert er één om te onthouden, al was het maar omdat hij kennelijk over een interessant adressenboekje beschikt. Zo wist hij als neofiet niet alleen topcameravrouw Agnès Godard te strikken die de klaslokalen vat in haar bekende hyperrealistische stijl. Gobert kon ook bogen op de noiserockers van Sonic Youth, die de film voorzien van een broeierige, maar nooit opdringerige gitaarsoundtrack.
Om het in het schooljargon te zeggen: geslaagd met voldoening.
Dave Mestdach
