Recensie ‘The Drop’: Gekwetst machismo en ambigue personages

James Gandolfini en Tom Hardy in 'The Drop'. © gf
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Michaël R. Roskam debuteert op Amerikaanse bodem met The Drop, een doorbloed misdaaddrama waar, net als bij Rundskop, een sombere voile om is gedrapeerd.

The Drop

Michaël R. Roskam met Tom Hardy, Noomi Rapace, James Gandolfini, Matthias Schoenaerts

Zelden werd op Vlaamse bodem zo reikhalzend uitgekeken naar een Amerikaanse studiofilm als naar The Drop, maar wat wil je ook wanneer er – een primeur binnen onze filmgeschiedenis – een Vlaamse filmmaker in de regiestoel zit. Voor de fel geanticipeerde opvolger van Rundskop (2011) koos Michaël R. Roskam voor het kortverhaal Animal Rescue van Dennis Lehane, dat de misdaadschrijver van onder meer Gone Baby Gone (verfilmd in 2007) en Mystic River (2003) zelf omturnde tot een volbloed scenario. Dat adjectief mag u gerust in meerdere betekenissen interpreteren.

Hoewel The Drop zich afspeelt binnen een hyperrealistisch, door tweederangs gangsters, damsels in distress en al dan niet schlemielige antihelden bevolkt neonoir-universum, gaat het, net als in Rundskop, in de eerste plaats om een milieuschets en een karakterstudie, waarbij de spanning en het geweld ook nu tot aan de climax onderhuids gehouden worden. Spilfiguur is Bob (Hardy), een wat sullige barman die de Brooklynse keet van zijn niet zo koosjere oom Marv (Gandolfini) runt en weet wanneer hij zijn mond en ogen dicht moet houden, bijvoorbeeld wanneer de Tsjetsjeense gangsters die Marv al enige tijd onder de knoet houden komen aankloppen met ‘an offer he can’t refuse‘.

Uiteraard loopt de deal niet zoals gepland, en de zaken worden nog complexer wanneer Bob een puppy uit de vuilnisbak van de mooie Nadia (Rapace) vist, maar hoe die (romantische) plotlijn in de puzzel past, wat Matthias Schoenaerts komt uitvreten en wie nu precies wie manipuleert, moet u vooral zelf ontdekken. Knap is in elk geval dat Roskam nooit het epicentrum van zijn emotioneel doorbloede labyrint en de gedoemde personages die erin ronddolen uit het oog verliest, en kiest voor een beheerste en functionele mise-en-scène. Met dank aan de discrete, bewust grauwe sfeerschepping van cameraman Nicolas Karakatsanis evoceert hij een consistent universum, een door katholieke schuldcomplexen en corruptie getekend white trash-milieu vol levende en andere geesten. Het feit dat wijlen Gandolfini uitgerekend hier zijn allerlaatste rol neerzet (‘We’re all dead men walking. We just don’t know it yet‘) voegt een extra fatalistisch pigment toe.

Geen wonder dat een en ander herinneringen oproept aan de microkosmossen die grootstadchroniqueurs Sidney Lumet en James Gray eerder verkenden in hun als misdaadfilms vermomde existentiële fabels, maar dat betekent nog niet dat The Drop daarom een homerun zonder weerga is. Niet alle hoofdrolspelers acteren op het niveau van Hardy, die de film gedecideerd maar zonder poeha op zijn geblokte torso draagt, de standaardscore mist gravitas, en Lehane mag dan een hot shot in Hollywood zijn, hij blijkt ook nu niet vies van een stockpersonage of een plotschema links of rechts.

Dit zorgt ervoor dat de donderwolken die boven de film hangen nooit volledig in een innerlijke, laat staan uiterlijke storm uitbarsten, ook al smeken ze daarom. Dat neemt niet weg dat Roskam ‘delivers‘, zoals ze in zijn adoptieheimat Hollywoodland zeggen. Eindbilan? Een sfeervolle, amorele slow burner vol gekwetst machismo die, net als de ambigue personages, meer gaatjes boort dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content