Recensie ‘Still Alice’: De zaak alzheimer

Het redelijk routineuze alzheimerdrama Still Alice wordt van de vergetelheid gered door een subtiele Julianne Moore.

Dat je in Hollywood gevoelig meer kans maakt op een Oscar wanneer je als gereputeerde ster een personage met een ziekte incarneert, is al langer een ongeschreven wet. Maar in het geval van Julianne Moore, die enkele weken geleden het beeldje voor beste actrice in ontvangst mocht nemen, moet je al een geharde cynicus zijn om het haar te misgunnen. Wat ze klaarspeelt in Still Alice, naar de roman van neurologe Lisa Genova, is immers zonder meer knap te noemen. Met name: op een overtuigende, aandoenlijke en genuanceerde manier een New Yorkse docente linguïstiek annex gesettelde huismoeder spelen die op haar vijftigste plots te horen krijgt dat ze lijdt aan een vroege vorm van de ziekte van Alzheimer.

Nochtans is Still Alice, met zijn franjeloze en conventionele low budget look die je de indruk geeft naar een tv-film te kijken, zeker geen grootse cinema. Bovendien zorgen de pianoriedeltjes her en der voor onnodige sentimentele opsmuk. En de scène waarin de oudste dochter van Alice vertelt net zwanger te zijn van een tweeling wanneer ze het vreselijke nieuws over haar moeder verneemt, lijkt linea recta uit een goedkope soap gerukt. Maar zelfs als het ziekte-van-de weekspook dreigt op te doemen, blijft Moore, net als haar personage, haar waardigheid en sereniteit behouden.

Daardoor ontaardt de film nooit in al te Oscargeile tranentrekkerij. Regietandem Richard Glatzer – vorige week overleden aan de gevolgen van de spierziekte ALS – en Wash Westmoreland, die in 2006 al het fraaie outsidersdrama Quinceañera afleverde, blijft wijselijk op Alice en haar familie focussen. Hoe de ziekte onschuldig begint bij enkele woorden die Alice tijdens een lezing aan de unief ontglippen, hoe een routineonderzoek bij een neuroloog plots een zenuwslopende beproeving wordt, hoe haar liefhebbende echtgenoot (Alec Baldwin) aanvankelijk weigert te geloven dat de diagnose klopt, en hoe haar jongste, rebelse dochter (een prima Kristen Stewart) haar met vallen en opstaan probeert bij te staan: Glatzer en Westmoreland brengen klinisch accuraat verslag van het langzame aftakelingsproces van Alice en de impact die dat heeft op haar schijnbaar ideale upper middle class-gezinnetje.

Still Alice is bijlange geen uppercut als Michael Hanekes Amour (2012) of Sarah Polleys Away from Her (2006), veel betere films over dementie en de familiale stress die ermee gepaard gaat. Het is wel een al bij al warmhartig melodrama met vooral een prima Julianne Moore.

Dave Mestdach