Recensie ‘Nymphomaniac Part II’: De beuk erin!

Deel twee van Lars von Triers seksdrama Nymphomaniac is harder en sarcastischer, maar de orgastische climax blijft uit. Zoete zonde!

Nymphomaniac Part II ***

Lars von Trier met Charlotte Gainsbourg, Stellan Skarsgärd, Stacy Martin, Shia LaBeouf, Michaël Pas

Was het eerste deel van Nymphomaniac een geïnspireerde portie artcore die eerder de hersenen dan de genitaliën prikkelde, dan zou episode twee een stuk harder, donkerder en explicieter worden. Hoe kon het tenslotte ook anders met een film die chronologisch verslag brengt van de sekscapades van de zelfverklaarde nymfomane Joe (Charlotte Gainsbourg), die alsmaar verder gaat om haar lusten te bevredigen? En wat mocht je anders verwachten van een onverbeterlijke agent-provocateur als Von Trier, de Deen die ook in het verleden al niet om een expliciet orgietje, een verminkte vagijn of ander seksueel esbattement verlegen zat?

Helaas voor de kinky bastards, en bij uitbreiding ook voor de gemiddelde cinefiel en zeker diegene die deel één achter de kiezen heeft, valt het allemaal een tikje tegen – of mee, naargelang de levensbeschouwing. Deel twee brengt vooral meer van hetzelfde, met dezelfde mix van gestileerde theatraliteit en handbewogen realisme; hitsige impulsiviteit en cerebrale afstandelijkheid. Hoeveel lepels Joe ook tussen haar benen blijkt te kunnen proppen in die restaurantscène met Udo Kier als ober, of hoe ongemeen hard Joes meester (Jamie Bell) er haar ook van langs geeft tijdens een anonieme sm-sessie: het verrassingseffect is verdwenen en halverwege begint Von Trier zich in zijn ongebreidelde fantasma’s en intellectuele spielereien ook zelf enigszins murw te meppen.

Hoewel beide delen samen ruim vier uur duren (of zelfs vijf en een half in de ongecensureerde versie die straks op de Berlinale in première gaat) had men Nymphomaniac daarom toch maar beter in één ruk kunnen uitbrengen. Door de episodische structuur, waarin Joe haar verhaal in flashback opbiecht aan een vreemde die weigert haar moreel te veroordelen (Stellan Skarsgård), blijft alles namelijk vlot verteerbaar, alsof je naar een soap voor consenting adults zit te kijken. Bovendien serveert Von Trier zelfs de explicietste taferelen met de tong stevig tegen de wang gedrukt en met een kwak sarcasme als glijmiddel. Hilarisch hoogtepunt: de scène waarin Joe een triootje hoopt te beleven met twee kloek geschapen zwarte mannen die ze van straat heeft geplukt, maar dat ziet eindigen met een slappe sisser wanneer beide, constant kibbelende brothers maar niet kunnen beslissen wie welke ingang neemt.

Net als in Breaking the Waves (1996), The Idiots (1998), Dogville (2003) of Antichrist (2009) lijkt het dan ook vooral Von Trier zelf die aan zijn trekken komt, maar dat maakt Nymphomaniac daarom nog geen louter narcistische masturbatiesessie. Ook deel twee bevat scènes die penetreren, ideeën die prikkelen en humor die plaagt, en ook nu kan de bevlogen nar van de Europese auteurscinema het niet laten om je op het einde nog een cynische klets rond de rode oortjes te verkopen. Toch nog de moeite dus, dit verplichte naspel, al was het maar om de gelijkenissen te spotten tussen Shia LaBeouf en Michael Pas als respectievelijk Joe’s jongere en oudere ex. Of om de Gentse decors te raden – er werd zoals bekend een week in Gent gedraaid – waarin zich volgens Von Triers op hol geslagen fantasie flink wat sadomasochistische smerigheden afspelen. Of hoe het motto ‘nie neute, nie pleuje’ plots een heel andere invulling krijgt.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content