Recensie ‘Magic in the Moonlight’ van Woody Allen: Onderhoudend en charmant

© gf

Op zijn 78e tekent Woody Allen – alwéér – voor een routineuze retrokomedie, met de immer eloquente Colin Firth als misantropische neuroot van dienst.

Magic in the Moonlight

Woody Allen, met Colin Firth, Emma Stone, Hamish Linklater

Woody Allen is intussen bijna tachtig, maar nog steeds niet uitgeraasd. Zelfs op zijn oude dag levert hij nog steeds één film per jaar af, maar helaas is het toch alweer een poosje geleden dat de filmische uitstapjes van de cynische New Yorker consistent uitstekend. Zelfs zijn must-sees van de laatste jaren bleven regelmatig steken in middelmatigheid.

Pas op, Midnight in Paris (2011) en Blue Jasmine (2013) waren degelijke romcoms, maar de écht grote Allenklassiekers – genre Annie Hall (1977), Manhattan (1978) of Zelig (1983) – lijken herinneringen uit lang vervlogen tijden. We zouden maar wat graag zijn 44e prent, Magic in the Moonlight, uitroepen tot het nieuwe Allen-meesterwerk. Maar ook in deze routineuze retrokomedie haalt hij iets te gretig de moraliserende clichés boven om zijn vaste kliek aan kijkers een bepaalde levensfilosofie in de strot te rammen.

In dit geval doet hij zijn zegje over het eeuwenoude debat omtrent scepticisme en geloof. Zo draaft de immer eloquente Colin Firth op als de gereputeerde magiër Stanley, die in Chinese make-up en onder een schuilnaam goocheltrucs opvoert, maar off-stage de gedaante aanneemt van een uiterst rationele, arrogante Engelsman die niet bepaald hoog oploopt met het menselijk ras. Door een collega wordt hij undercover naar een luxueuze villa in het zuiden van Frankrijk gestuurd, om op diens vraag de jonge helderziende Sophie Baker (een prima vertolking van Amazing Spider-Man-heldin Emma Stone) te ontmaskeren als een frauduleuze charlatan die een rijke familie wil doen geloven dat ze met hun dode echtgenoten kan communiceren.

Het is best genietbaar om Firth bezig te zien als de betweterige Stanley, een zelfverklaard genie dat gaandeweg voor de charmes van zijn snoezige (en weer véél jongere) slachtoffer valt en intussen ook aan zijn eigen gezond verstand begint te twijfelen. Bovendien schiet topcameraman Darius Khondji – hij van onder meer Delicatessen, Se7en en de Allen-trips Anything Else (2003), Midnight in Paris (2011) en To Rome with Love (2012) – beeldige, goudkleurige plaatjes van de Franse Rivièra anno de jaren 1920, terwijl The Woodmeister toont dat hij op zijn oude dag nog steeds met scherpe dialogen kan jongleren. Alleen blijft hij ook nu bij zijn al te vertrouwde mix van sitcom, romantiek en neurotisch gebazel, met een onderhoudend en charmant maar weinig memorabel resultaat.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content