Recensie ‘Like Father, Like Son’: Van vlees en bloed

Wat weegt zwaarder: nature of nurture? Regisseur Hirokazu Kore-eda onderzoekt het in zijn bekroonde en tedere familiedrama Like Father, Like Son.

Like Father, Like Son ****Hirokazu Kore-eda met Masaharu Fukuyama, Machiko Ono, Yôko Maki

Ryoko is een welgestelde architect die te horen krijgt dat zijn enige, zesjarige zoontje niet zijn eigen kind is maar dat van een elektricien die zich met zijn working-classgezin al die tijd over Ryoko’s biologische zoontje heeft ontfermd. Wanneer de kraamkliniek, die de kinderen verwisselde, beide families alsnog in contact brengt, lijkt een ruil in de maak. Maar dat zien de kids, die verknocht zijn geraakt aan hun ouders en milieu, niet zitten en de vraag rijst of bloedbanden wel zwaarder wegen dan affectieve.

Net als in After Life (1998), Nobody Knows (2004) en Still Walking (2008) toont Hirokazu Kore-eda zich een fijnzinnig crisischroniqueur van hedendaags Japan, waar ouders dusdanig opgeslorpt worden door werk en ambities dat ze het geluk van hun kroost uit het oog verliezen.

Een moralistisch en artistiekerig drama over de clash tussen nature en nurture hoef je echter niet te verwachten. Wat je krijgt, is een aandoenlijk, levenslustig, stroopvrij en klassiek verpakt dubbelportret van families die nauwelijks meer van elkaar konden verschillen maar van hun eigen kinderen wijze levenslessen krijgen. Goed voor de scenarioprijs in Cannes, een lach, een traan en goed gesprek over familierelaties achteraf.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content