Recensie ‘Dallas Buyers Club’: Lust for life

Matthew McConaughey doet zelfs een biopic over een homofobe redneck met aids bruisen van de energie. Oscartime!

Een wilde, opvliegende, cokesnuivende, homofobe, rondneukende en volbloed heteroseksuele rodeocowboy die na een ongeval te horen krijgt dat hij met hiv is besmet en vervolgens het medische en juridische establishment uitdaagt door een riskant handeltje in alternatieve aidsremmers op te zetten? Zelfs naar Hollywoodnormen klinkt het allemaal net iets te kleurrijk en te uitzinnig om geloofwaardig te zijn, maar guess what: Dallas Buyers Club is wel degelijk op feiten gebaseerd, zelfs al worden die hier en daar wat gemasseerd en gepimpt. En voor een periodefilm over een terminale redneck met hiv spat het vitalisme, de energie en zelfs de humor er in onverwachts romige geuten af.

Dat is deels te danken aan het hitsige kleurenpalet van cameraman Yves Bélanger, die je terugflitst naar het Texas van de jaren tachtig, en aan de kwieke recht-door-zeeregie van de Canadese regisseur Jean-Marc Vallée. Maar als deze funky biopic met schwung langs alle aids- en outsidersclichés heen raast, dan is dat toch vooral door de heerlijk flamboyante en gedreven vertolking van Matthew McConaughey (met kloeke walvissnor én 23 kilo lichter), die dan ook terecht een Oscarnominatie kreeg. In deze biopic incarneert Hollywoods hottest hunk het ongeleide projectiel Ron Woodroof, die zich weigert neer te leggen bij het feit dat hij nog maar dertig dagen te leven heeft, zelf voor doktertje begint te spelen door alle geneesmiddelen te slikken en te spuiten die hij maar kan scoren en uiteindelijk buiten zijn wil om een cultheld voor aidspatiënten wordt, door samen met de travestiet Rayon (een al even prima Jared Leto, in minirok en netkousen) een handel in illegaal het land binnengesmokkelde medicijnen op te zetten.

In die zin is Dallas Buyers Club eerder een ode aan het vrijgevochten individu, boud entrepreneurschap en de wil om te overleven against all odds dan een topzwaar noodlotsdrama of een aanklacht tegen de conservatieve machozeden van heartland USA. Bovendien hoef je niet te veel sentimentele opsmuk te verwachten, zelfs al draaft Jennifer Garner op als ongeconsumeerde love interest met doktersdiploma, en ook de moraliserende vingertjes blijven keurig achterwege. Wat makkelijk een tranerig, belerend of hollywoodiaans acteernummertje had kunnen opleveren, met McConaughey als spichtige redneckroerganger, blijft op die manier deugddoend vers, energiek, teder, hoopvol en bij vlagen zelfs sardonisch grappig. Here’s looking at you, Ron.

Dave Mestdach