Recensie ‘Ain’t Them Bodies Saints’: Criminele liefde

David Lowery doet de independentcinema van de seventies herleven met de nostalgische outlawballade Ain’t Them Bodies Saints.

Het is een tikje unfair om David Lowery’s tweede langspeler te vergelijken met Terrence Malicks Badlands (1974) of Robert Altmans Thieves Like Us (1974) aangezien vergelijkingen met die tijdloze klassiekers per definitie in Lowery’s nadeel uitvallen. Toch is ’s mans retrotrip er zowel qua feel, look, decor, genre, thematiek als tijdsbestek duidelijk schatplichtig aan. Daarvan getuigen zijn verhaal over een crimineel koppel uit Texas dat van elkaar wordt gescheiden wanneer hij de bajes invliegt en zij alleen met de kleine achterblijft, zijn lyrische plattelandsscènes die ofwel bij zonsopgang ofwel bij zonsondergang werden geschoten, zijn melancholisch sfeertje en zijn diep romantische, schaamteloos ouderwetse inborst.

‘Een herhalingsoefening’ zullen sommige cynici roepen, maar dan gaan die wel blind voorbij aan de gedreven vertolkingen van Rooney Mara en Casey Affleck als minnaars op de vlucht voor de wet, aan het knappe camerawerk van Bradford Young, aan de fraaie countryscore van Daniel Hart en vooral aan het gloeiende gevoel van zuiderse doem en obsessieve passie dat als een boetekleed over de film gedrapeerd lijkt. Ban Badlands en Thieves Likes Us even uit uw hoofd en hart, en ontdek een straf – zowel in Sundance als Cannes bekroond – staaltje Americana dat bewijst dat de independentcinema nog steeds door geen commerciële spandexvent te kooien valt.

Dave Mestdach