Rob Reiner wil Lyndon Baines Johnson in de cinefiele eregalerij der Amerikaanse presidenten plaatsen met LBJ, maar zowel de man als de biopic schiet daarvoor tekort.
LBJ
Van Rob Reiner met Woody Harrelson, Michael Stahl-David, Richard Jenkins
Als de letters JFK vandaag net iets meer belletjes doen rinkelen dan de letters LBJ, dan komt dat niet alleen door de kogel die op 22 november 1963 een stukje van Kennedy’s hersenen op de kofferbak van zijn presidentiële limousine deed belanden, maar ook omdat de mythevorming rond zijn persoon zelfs voor de moord het beleid al oversteeg.
Dat een biopic die zijn opvolger Lyndon B. Johnson moet eren als rode draad toch naar die aanslag teruggrijpt, zegt meteen genoeg over waar we die LBJ nu ook alweer van moeten kennen. De voormalige Democratische senator die vicepresident was onder John F. Kennedy en hem opvolgde toen die in Dallas werd vermoord, heeft tijdens zijn ambtstermijn genoeg verwezenlijkt om eindelijk zijn eigen biografische film te verdienen, maar zelfs die toont nooit met veel overtuiging aan waarom.
Rob Reiner probeert het belang van LBJ tegelijkertijd uit te vergroten u0026#xE9;n te relativeren, waardoor dit portret verdacht veel lijkt op de compromissen waar Johnson bekend om stond
Lang niet alle 44 voormalige presidenten van de Verenigde Staten hebben hun leven verfilmd geweten – vraag maar aan John Tyler, Millard Fillmore of James Buchanan – maar toch maakte de Amerikaanse filmindustrie al presidentiële films voordat ze naar Hollywood verhuisde. Alleen al het aantal stille films waarin Abraham Lincoln opduikt, is schier ontelbaar, en ook in de daaropvolgende jaren was de bizar bebaarde Abe nog regelmatig in de bioscoop te zien, recent nog in Steven Spielbergs Lincoln (2012). Van de naoorlogse presidenten bleken vooral Kennedy en Nixon dankbaar materiaal, en zelfs George W. Bush en Barack Obama zagen met W. (2008) en Southside with You (2016) al bepaalde delen van hun leven in een film gegoten.
Johnson verdient minstens evenveel aandacht, moet Rob Reiner gedacht hebben, maar de veteraan achter This Is Spinal Tap (1984), Stand by Me (1986) en When Harry Met Sally… (1989) probeert het belang van LBJ tegelijkertijd uit te vergroten én te relativeren, waardoor dit portret verdacht veel lijkt op de compromissen waar Johnson bekend om stond. Dat mag dan gezonde politiek heten, grootse cinema levert het niet op. Vooral niet wanneer JFK gaandeweg uit de film verdwijnt en Reiner dat gemis probeert te compenseren met ellenlange speeches. Die blijven alleen maar overeind omdat ze uit de mond van Woody Harrelson komen. De Texaanse acteur amuseert zich vanonder zijn dikke laag make-up zodanig met zijn vertolking van een staatsman die vanaf de plee overlegde en in bed emmers ijs at, dat een vrij kleurloze film over een vrij kleurloze president toch niet helemaal een grijs ding wordt.
