Lore: Intelligente en gedurfde brok cinema

De Australische Cate Shortland waagt zich na ‘Somersault’ aan een heikel thema – de puinhopen van het naziregime – maar blijft in ‘Lore’ door de bomen glashelder het bos zien.

Cate Shortland deed er acht jaar over om haar beloftevolle debuut Sommersault op te volgen, maar gelukkig blijkt haar sophomore movie het wachten waard. Nochtans is het allesbehalve een evidente keuze, wegens Duitstalig, historisch beladen, emotioneel uitputtend en gebaseerd op de spaarzame roman The Dark Room van Rachel Seiffert.

Het titelpersonage is een vijftienjarig meisje dat kort na Hitlers nederlaag haar jongere broertjes en zusje veilig door de verwoeste, in anarchie vervallen heimat moet zien te gidsen nu haar naziouders zijn opgepakt. Het blijkt niet alleen het begin van een spannende roadmovie te voet vol gevaren en ontberingen, Shortland maakt er tegelijk een sensuele, haast impressionistisch geschoten (zelf)ontdekkingstocht van over een adolescente (aandoenlijk vertolkt door nieuwkomer Saskia Rosendahl) die seksueel ontwaakt en met de jonge, Joodse Holocaustoverlever Thomas plots een beschermengel krijgt die ze van thuis uit nochtans geleerd heeft te haten.

Een film over Teenagerschmerzen, verloren onschuld en kids op de dool door de ruïnes van nazi-Duitsland? Het klinkt als een loodzware zelfmoordmissie, maar Shortland maakt er zowaar een intelligente, poëtische en gedurfde brok cinema van.

Dave Mestdach