Lees de recensie van ‘The BFG’, het nieuwste avonturensprookje van Steven Spielberg

Steven Spielbergs nieuwste film, gebaseerd op Roald Dahls gelijkvormige bestseller, is een charmante, groothartige en tijdloze vertelling over vriendschap, angst, vooroordelen en alles wat kleine mensen tot reuzen maakt.

Het duurt een hele poos vooraleer Steven Spielberg de Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl, en bij uitbreiding het kind in de kijker, tot leven weet te wekken, maar de slotakte van zijn nieuwste film The BFG, gebaseerd op Dahls gelijknamige bestseller, is gelukkig wél betoverend.

Dat de magie er niet van bij het begin is, ligt alvast niet aan het script. Of aan de charmante Ruby Barnhill, die Sophie vertolkt, het weesmeisje dat ’s nachts van haar bed wordt geplukt door de Grote Vriendelijke, maar ook eenzame en onzekere Reus.

Het is de combinatie van klassieke live action en motion capture, de techniek die Spielberg ook al bezigde om het universum van Kuifje te animeren, die aanvankelijk stokt en schuurt, met zijn gladde en soms ronduit doodse look. Gelukkig toont Spielberg zich ook nu weer een rasverteller die gaandeweg de bits en bytes een ziel weet in te blazen.

Zodra Sophie en de BFG (met de stem en het grotesk vervormde gezicht van zijn nieuwe fetisjacteur Mark Rylance, zie ook Bridge of Spies) het land van de reuzen hebben verlaten – alsof je in een Game of Thrones-aflevering met buitenproportionele ogres bent beland – en ten huize van de Britse Queen aankomen, komt Dahls lichtjes lugubere fantasiewereld alsnog op een wonderlijke manier tot leven. En dat met stijlvol camerawerk van Spielbergs huiscinematograaf Janusz Kaminski en veel oog voor sfeer en detail.

The BFG is qua niveau minstens een paar lichtjaren verwijderd van Spielbergs ultieme familieklassieker E.T. – ook al over de vriendschap tussen een kind en een vreemd wezen -, maar is wel nog altijd een charmante, groothartige en tijdloze vertelling over vriendschap, angst, vooroordelen en alles wat kleine mensen tot reuzen maakt.