Kleine vogels worden groot: ons oordeel over ‘Lady Bird’

Actrice Greta Gerwig slaat haar regievleugels uit met het semi-autobiografische en bitterzoete debuut Lady Bird.

Net als haar hoofdpersonage Christine ‘Lady Bird’ McPherson groeide de Amerikaanse actrice Greta Gerwig op in Sacramento, zat ze aldaar op een katholieke school en verkaste ze uiteindelijk naar New York voor haar studies. Gerwigs regiedebuut Lady Bird is niet zozeer autobiografisch in de details van het verhaal over een meisje met een haat-liefdeverhouding met haar thuisstad, maar wel in het steeds tussen vreemd en vrolijk schipperende universum vol gewone mensen met buitengewone talenten voor dialoog, zelfreflectie en droogkomische timing. Het is een universum dat de 34-jarige regisseuse niet geheel toevallig deelt met partner Noah Baumbach, aan wiens dramady’s Frances Ha (2012) en Mistress America (2015) ze als hoofdrolspeelster en scenariste meewerkte.

Het stond in de sterren geschreven dat Gerwig zich voor haar eerste langspeelfilm met enig talent zou omringen. Van Baumbach kreeg ze cinematograaf Sam Levy te leen, op de set van Mike Mills’ 20th Century Women (2016) leerde ze de bij zijn geboorte in een vat nostalgie gevallen production designer Chris Jones kennen, en voor de hoofdrol kon Gerwig rekenen op Saoirse Ronan, de Iers-Amerikaanse actrice voor wie Oscarnominaties gewoon bij haar dagtaak lijken te horen. Dat ook voor net iets minder prijzen genomineerde acteurs als Laurie Metcalf, Tracy Letts en Lucas Hedges schitteren, heeft alles te maken met de wondermooie woorden die Gerwig hun in de mond legt. In de discussies tussen Lady Bird en haar moeder zal iedereen iets van thuis herkennen, ook al ging het er daar dan misschien niet altijd even spitsvondig aan toe.

Het is tegelijk de grootste sterkte én zwakte van de film. Elke dialoog is scherpzinnig, elke scène ontlokt eerst wat oogvocht om daarna de tranen te drogen met een lach, en elke jump cut en montagesequentie probeert je terug te voeren naar de perfecte imperfecties van je eigen jeugdherinneringen, ook als die zich niet aan de immer zonnige westkust van de VS afspeelden.

Lady Bird is een met knipogen naar de nouvelle vague gestileerd en bijwijlen oprecht ontroerend coming-of-agedrama, maar wil zo graag bekoren, emotioneren en charmeren dat het zich af en toe verslikt in zijn eigen calorierijke melancholie.