Javier Bardem en Jennifer Lawrence in ‘Mother!’: ‘Antichrist’ voor gevorderden

Javier Bardem en Jennifer Lawrence in Mother! © .
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Duister, dreigend en delirant. Darren Aronofsky laat u alle hoeken van het spookhuis zien met zijn allegorische huivertrip Mother!

Mother! van Darren Aronofsky met Jennifer Lawrence, Javier Bardem en Ed Harris

Vier jaar nadat zijn ark van Noach flink wat water maakte, toeft Darren Aronofsky nog altijd in Bijbelse sferen. Dat resulteert dit keer in een soort Rosemary’s Baby voor het Trumptijdperk, een huivertrip over – zeg niet dat hij geen ambitie heeft – goed en kwaad, leven en dood, de zondeval en de carnivore natuur van creativiteit.

Als horrortrip eerder hysterisch en hilarisch dan gruwelijk of angstwekkend

De allegorische horror begint aards en tastbaar als een huis clos over een naamloos koppel – Javier Bardem is ‘Him’, zijn eega Jennifer Lawrence is ‘Mother’ – dat ongenode gasten (onder meer Ed Harris en Michelle Pfeiffer) over de vloer van hun afgelegen huis krijgt. Mother, die snakt naar liefde en privacy, is niet gelukkig met het bezoek, maar voor Him, een gevierde schrijver die kampt met een knoert van een writer’s block en een nasmeulend traumatisch verleden, lijken de vreemdelingen eindelijk Verlossing te brengen, met alle in- en uitwendige fricties van dien.

Met zijn expressionistische look en claustrofobische feel met veel close-ups en schaduwen nestelt de film zich in de slipstream van Aronofsky’s huiverballetten Black Swan en Requiem for a Dream, en met zijn surrealistische, donker-komische sfeer en dito premisse zelfs in die van Luis Buñuels El ángel exterminador. Maar beetje bij beetje wordt de toon grimmiger en het verhaal grotesker en geschifter, en worden verschillende horror tropes (krakende vloeren, meisjes in nachtgewaden, bloedende organen) met zwier en plezier door de postmoderne blender gehaald.

Voeg daar nog referenties aan de vluchtelingencrisis, global warming en andere plagen aan toe, en het zal niet verrassen dat een en ander uitmondt in een dantesk delirium, een woest doemvisioen dat, met zijn Bijbelse en digitale bombast, zelfs Ken Russell en Hiëronymus Bosch over the top hadden gevonden. Ondertussen zucht, loopt, rilt, krijst en huilt J-Law zich de gekwelde ziel uit het lijf, en je kunt met de beste wil van de wereld niet beweren dat er in Aronofsky’s stilistisch vakkundig getimmerde spookhuis geen chills, thrills en zelden geziene zottigheid te beleven vallen.

Alleen lijkt Mother! inhoudelijk soms op los zand gebouwd, is het als horrortrip eerder hysterisch en hilarisch dan gruwelijk of angstwekkend en had het als allegorie over deze dolle tijden meer jus kunnen gebruiken.

Een polemisch shockfestijn op speed dat met gevaar voor eigen en andermans leven op het koord tussen kunst en kitsch danst, en Lars Von Triers Antichrist bijna tot een episode van Murder, She Wrote reduceert. Moederlief!

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content