Ghost in the Shell: ‘Een versie 2.0 hoeft ook niet meteen’

Ghost in the Shell. © Dino

De liveactionremake van de animeklassieker Ghost in the Shell kan maar matig bekoren.

Ghost in the Shell ** van Rupert Sanders met Scarlett Johansson, Pilou Asbæk, Takeshi Kitano.

In een toekomst waarin mensen hun lichamen met zoveel technologie laten upgraden dat ze gehackt kunnen worden moet Scarlett Johansson als een sexy cybercrime-agente onschuldige zieltjes tegen onethische krakers beschermen. Zelf is ze een full cyborg met een menselijke ziel, haar ghost. In de animatieversie van Mamoru Oshii uit 1995 leidde dat gegeven tot behoorlijk pittig gefilosofeer over de essentie van onze menselijkheid, maar in Rupert Sanders‘ update werd de filosofie vervangen door actiefilmplatitudes als ‘Het zijn niet je herinneringen maar je daden die bepalen wie je bent’. Gelukkig probeert Sanders (Snow White and the Huntsman) enkele van de visueel indrukwekkendste scènes uit Oshii’s anime zo nauwkeurig mogelijk na te bootsen, maar de vraag blijft waarom je een tekenfilm een liveactionupgrade zou geven als het grootste deel van het eindresultaat er hoe dan ook uitziet als goedkope computer graphics. Er vloeide ook al heel wat inkt over het feit dat Johansson hier als blanke actrice een Aziatisch personage zou spelen, maar het grootste probleem is dat ze een cyborg speelt zoals u de robot danst na dat Duveltje te veel: houterig en iets te nadrukkelijk. Het is de tweede keer dat ScarJo het land van de rijzende zon bezoekt en net als de vorige keer is de actrice hier hopeloos lost in translation. Ghost in the Shell is niet geheel onverdienstelijk, maar een versie 2.0 hoeft ook niet meteen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content