Geen typisch Iraanse parabel

In ‘About Elly’ is een mysterieuze verdwijning aanleiding tot leugens en bedrog. Of hoe regisseur Asghar Farhadi de Iraanse middenklasse subtiel ontmaskert.

About Elly **

Asghar Farhadi met Golshifteh Farahani, Taraneh Alidoosti, Shahab Hosseini

In Asghar Farhadi’s vierde langspeler huren enkele koppels uit Teheran voor een paar dagen een huisje aan de Kaspische kust. Bij hen voegen zich ook twee singles: Ahmad, die net van zijn Duitse vrouw is gescheiden, en Elly, die haar scheiding liever geheim houdt. In het islamitische Iran is scheiden immers geen evidente zaak, zeker niet voor vrouwen. Geen wonder dat Elly niet erg happy rondloopt, al doen de anderen hun best om haar aan Ahmad te koppelen.

Ondanks de gemoedelijke sfeer loopt het goed fout wanneer een van de kinderen bijna verdrinkt. Na datzelfde incident blijkt Elly nergens meer te bespeuren. Is ze verdronken? Of is ze gevlucht voor haar trubbels? Aan de anderen om het uit te vissen, al blijkt zelfs niemand haar achternaam te kennen.

Wat volgt, is een observerend psychodrama met een deugddoend vleugje suspense. Een typisch Iraanse parabel hoef je dus niet te verwachten: zowel qua stijl als qua thematiek lijkt About Elly vooral op westerse – lees: geglobaliseerde – maat gesneden. Zo dragen de bourgeoispersonages niet alleen hippe kleren en dito zonnebrillen, maar gaan ze ook op een vranke manier om met thema’s als trouw en rollenpatronen. Bovendien ligt het verteltempo een stuk hoger dan wat we van old school neorealisten als Kiarostami en Makhmalbaf gewend zijn.

Niet toevallig werd About Elly door de infame Iraanse filmcommissie geselecteerd als nationale Oscarinzending. De film toont immers een moderne middenklassemaatschappij waarin mannen en vrouwen op gelijke voet staan. Oftewel: het plaatje dat de regering Ahmadinejad graag in het westen wil promoten.

Toch schuilt er onder de mainstreamfaçade wel degelijk de nodige subtiele kritiek. Zo zie je Elly volleyballen met de mannen, wat in Iran normaal als ‘haram’ wordt beschouwd. In die zin is Farhadi’s bekroonde L’avventura-variant dan ook een goed gemaakte en discreet dissidente toevoeging aan de nieuwe Iraanse filmcataloog.

Toch zijn er ontegensprekelijk ook manco’s. De te lange speelduur – 120 minuten – en wisselvallige acteerprestaties bijvoorbeeld, of de dialogen die in het schaduwrijke tweede deel meer dan eens in herhaling vallen.

Een goede film, maar geen grootse.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content