‘Elevated horror’: A Quiet Place laat je huiveren in stilte

A Quiet Place: elk geluid is dodelijk. © .

John Krasinki maakt van geluid een monster in zijn bloedstollende horrorhit A Quiet Place.

A Quiet Place

Van John Krasinski met Emily Blunt, John Krasinski en Millicent Simmonds

Noem A Quiet Place, dat in de States al 150 miljoen dollar ophaalde, géén gewone griezelfilm, maar wel ‘elevated horror’. Na recente, op sfeer en suggestie drijvende huiverhits als Get Out en It spreekt Hollywood graag in verheven termen over het lucratieve genre. In zijn derde langspeler ruilt ook acteur-regisseur John Krasinski, vooral bekend van de Amerikaanse versie van de sitcom The Office, goedkoop en bloederig gegriezel voor artistiek verpakte angst.

Krasinski’s gebalde, doeltreffende film is beslist een van de sterkste en cleverste voorbeelden die binnen het genre dit jaar al in de bioscopen te zien was

De premisse van Krasinski’s film klinkt nochtans niet veel anders dan die van de horrorthrillers zonder dat elevated-label. Nadat er op het gehoor jagende monsters op aarde zijn beland, proberen Lee (Krasinski zelf) en Evelyn (Emily Blunt) samen met hun kinderen te overleven in een apocalyptische wereld waarin geluid levensgevaarlijk is. Wat er wel uitspringt, is de knappe fotografie en de slimme manier waarop geluid wordt gebruikt. Want zoals in pakweg Francis Ford Coppola’s The Conversation of Brian De Palma’s Blow Out speelt geluid een hoofdrol in A Quiet Place.

Toch heeft Krasinski blijkbaar vooral naar Robert Bresson geluisterd. De Franse meestercineast noteerde ooit in schreeuwerige kapitalen dat de geluidsfilm de stilte heeft uitgevonden. Wat je toont, moet je volgens hem niet altijd laten horen. En omgekeerd. Als Marco Beltrami’s dissonante soundtrack de stilte niet unheimlich inkleurt, echoot Bressons opmerking wel door de film. De spanning wordt immers continu opgedreven door een inventief spel tussen oog en oor. Zo verstomt het geluid vaak als Evelyns oudste dochter Regan (Millicent Simmonds, het dove meisje dat ook in Todd HaynesWonderstruck te zien was) in beeld komt. Niet alleen om het inlevingsvermogen met haar personage te vergroten, maar vooral om de angstige blik van de kijkers te sturen en de verbeeldingskracht van andere zintuigen te prikkelen. Hierdoor ben je constant op je hoede: je ziet niet wat je hoort of hoort niet wat je ziet.

Dat claustrofobische hoorspel vertaalt zich ook in de beklemmende, analoge fotografie van Charlotte Bruus Christensen, de huiscameravrouw van Thomas Vinterberg. Aangezien de film zich meestal in stilte hult, is het de monsterende camera die spreekt. Na prestigedrama’s als Fences en Molly’s Game kiest de Deense cinematografe nu voor een broeierige, gelaagde cameravoering die fris maar toch vertrouwd aandoet, zonder aan dreiging in te boeten. Zo zijn zelfs de nachtopnames in schaduw gedrenkt dankzij het veelvuldige gebruik van rode kerstverlichting.

Aangezien horror altijd al een inventief genre was dat teert op strakke vertellingen en prikkelende premissen, plaatst A Quiet Place zich dus eerder in de rijke horrortraditie dan erboven, al is Krasinski’s gebalde, doeltreffende film beslist een van de sterkste en cleverste voorbeelden die binnen het genre dit jaar al in de bioscopen te zien was.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content