‘Alps’: Eén grote piek

In zijn zwarte komedie Alps skiet Grieks cultregisseur Yorgos Lanthimos gezwind langs alle conventies, en desnoods een deel van de kijkers, heen.

Alps **** Yorgos Lanthimos met Stavros Psyllakis, Aris Servetalis, Johnny Vekris

Is het een surrealistische satire op de valse schijnwereld waarin we leven? Een sombere metafoor voor de existentiële en economische crisis waarin Griekenland zich momenteel bevindt? Of is het gewoon een uit de hand gelopen grap van een regisseur die goed op weg lijkt om zich tot de Griekse Lars von Trier te kronen – minus de nazigrappen en nymfomanes. Nee, ook in zijn vierde langspeler Alps maakt Yorgos Lanthimos het de kijker duidelijk niet makkelijk, maar een waardige opvolger voor zijn al even curieuze doorbraakfilm Dogtooth – in 2009 goed voor een prijs in Cannes, een Oscarnominatie en de complimenten van Michael Haneke – is het in elk geval.

Alles draait om ‘de Alpen’, hoewel er in de wijde omgeving geen skipiste of rondborstige Heidi te bespeuren valt. Hier gaat het om een clandestien gezelschap dat zich ‘de Alpen’ heeft gedoopt – ‘omdat die onvervangbaar zijn’, zo legt hun leider uit – en zich laat inhuren door rouwende mensen om tijdelijk hun overleden familielid of partner te vervangen. Kwestie van hen tegen betaling over de eerste pijn heen te helpen. Uiteraard duurt het niet lang vooraleer hun bizarre maskerade in pijnlijke situaties en groteske toestanden resulteert, waarop ‘Mont Blanc’ – zo noemt de goeroe van het viertal ‘Alpen’ zichzelf – zich gedwongen ziet in te grijpen.

Geen paniek dus als je het eerste halfuur werkelijk geen flauw benul hebt of je nu naar een pijnlijk ernstig bedoeld ziekenhuisdrama of een verknipte sportfilm zit te kijken – een van de Alpen is verpleegster, een ander ritmisch gymnaste. Lanthimos slaat narratief en thematisch compleet aan het freestylen maar hoe idiosyncratisch, onevenwichtig en schizofreen het resultaat ook moge zijn, zijn trefzekere mise-en-scène, met strakke longshots en een vaal, ijzig koel kleurenpalet, houdt alles netjes overeind.

Wie geduld heeft en bereid is om Lanthimos’ grillige Alpen te beklimmen en alle groteske lawines te doorstaan wacht onderweg dan ook de nodige opwinding en verbazing. Maar of die nu wordt veroorzaakt door de klant die een erotisch avondje met zijn vrouw wil herbeleven, of door de zoveelste botsing tussen de Alpen onderling, verwacht niet dat Lanthimos, grijnzend grafdelver van de Griekse cultuur en boegbeeld van de ‘weird wave’ daarginds, je meegeeft of je nu verondersteld wordt te huilen, te rillen, te schateren, te geeuwen of luidkeels ‘mijn geld terug!’ te brullen.

Een aanrader voor wie Leos Carax’ Holy Motors al een speelse, op pellicule getrokken filmpuzzel vond, iets minder voor wie Resident Evil: Retribution en The Avengers nog in zijn eindejaarlijstje had staan.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content