Film van de Week: ‘Atlantic’, mooie survivaltrip

Atlantic © gf
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Een Marokkaanse surfer dobbert richting verlossing in Jan-Willem van Ewijks mooie maar wat onbestemde Atlantic.

Atlantic

Jan-Willem Van Ewijk met Fettah Lamara, Thekla Reuten, Jan-Willem van Ewijk

In zijn tweede langspeler, na het no-budgetdrama Nu. (2006), deint de Nederlandse regisseur Jan-Willem van Ewijk mee op de innerlijke golven van Fettah, een 32-jarige Marokkaanse surfer uit de buurt van Essaouira die graag de oversteek naar Europa wil wagen. Alleen weet Fettah, en bij uitbreiding dus ook de kijker, niet precies waarom. Is het omdat hij hunkert naar het luxeleven dat hem in zijn gedroomde Europa wacht? Is het omdat hij stiekem verliefd is op een Nederlandse toeriste die samen met haar man twee keer per jaar bij hem en zijn kranige pa komt logeren? Of is het gewoon omdat hij geen toekomst ziet in het bescheiden vissersleven en de verantwoordelijkheden die hem in zijn heimat wachten?

Van Ewijk, voormalig bankier en zelf een ervaren windsurfer, laat je de antwoorden zelf invullen en blijft Fettah steeds dicht op de verzilte huid zitten, terwijl die laatste je op de door hemzelf ingefluisterde, Terrence Malick-achtige voice-over af en toe een inkijk in zijn diepste gedachtes gunt. Ondertussen schiet cameraman Jasper Wolf knappe, atmosferische beelden van de kusten en vissersdorpjes van Essaouira, van de Atlantische oceaan en van de capriolen waaraan Fettah zich op zijn surfplank waagt, terwijl de etherische, klassieke muziek van componist Piet Swerts voor de nodige, maar bij vlagen ook overbodige en geforceerde gravitas zorgt.

Dat resulteert in een intrigerende, sfeervolle en bovenal fraai gefilmde melange van sociaal drama, een survivaltrip à la All Is Lost (2013) en een arty surffilm, maar dan wel een die een beetje alle richtingen tegelijk uit lijkt te dobberen en de tragiek van de existentiële twijfelaar met wet suit – nochtans flegmatiek neergezet door surfer Fettah Lamara – nooit volledig doet stollen. Een beetje zoals de laatste Malick-films, waaraan Van Ewijk zich hier (te opzichtig) spiegelt: prachtig om zien, soms poëtisch, soms aandoenlijk. Maar niet zo diepzinnig of meeslepend als je zou willen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content