Fifty Shades of Grey: Braafste SM-film ooit

De fans hebben er lang, lang op moeten wachten. Maar eindelijk bereikt de verfilming van bestseller Fifty Shades of Grey, over de sadomasochistische machtsverhouding tussen een maagdelijke literatuurstudente en een steenrijke CEO, onze zalen. Het resultaat: de braafste SM-film ooit.

Wie zich dezer dagen in de bioscoop begeeft, hoort het ongetwijfeld door de gangen zoemen: tienermeisjes – of oudere meisjes – die spontaan beginnen te giechelen als Fifty Shades of Grey wordt genoemd. ‘Is dat niet die film met die erotische scènes? Hihihi!’ Juist, het moet van Titanic of de Twilight-films geleden zijn dat de verwachtingen rond een bioscoopfilm nog zo strak gespannen waren.

Wat wil je ook, met een verfilming van een reeks bestsellers van schrijfster E.L. James, waarin een 24-jarige literatuurstudente zich als een heuse seksslavin aan de grillige verlangens van een knappe miljonair bijgenaamd Mr. Grey onderwerpt. Maar voor een film die gehypet wordt als taboedoorbrekend en grensverleggend, valt het eindresultaat bedroevend braaf uit.

De grote zwakte van de film is dat er hallucinant weinig te zien valt. Jongen flirt met meisje, jongen stoot meisje af, meisje doet het met jongen, ze doen het nóg eens, en nóg eens – tot de jongen het meisje uiteindelijk zijn ‘speelkamer’ toont, en haar de regels van BDSM uitlegt. En hij mag ver gaan in zijn sm-fantasie, tenminste, als zij bereid is een contract te tekenen waarop staat dat ze zich met wederzijdse toestemming wil omvormen tot Grey’s fetisjistisch object van verlangens. Straf! zou je dan denken – letterlijk en figuurlijk.

Maar álles, werkelijk álles is door beeldend kunstenares Sam Taylor-Johnson geregisseerd volgend het boekje. Van ’s mans jongeheer is geen shot te bekennen. En de spankings en billenkletsen – want daar is het ‘m toch om te doen – zijn ontstellend preuts. Zelfs al zou het boek doorspekt zijn met opwindende passages, die de donkere kant van seksualiteit verkennen, dan nog zijn die in de film vervangen door potsierlijke dialogen en een ondermaats scenario dat niet zou misstaan in een soap.

Bovendien ogen de sekscapades van Christian en Anastasia (want zo heet het wellustige duo) zó gelikt, zó romantisch en zó tuttig, dat je veeleer de indruk hebt te zitten kijken naar een langgerekte commercial voor een parfummerk of een of andere condoomfabrikant, dan naar een dierlijke exploratie van seksuele afgronden à la Last Tango in Paris (met Marlon Brando en Maria Schneider: ziedaar een écht onstuimig filmkoppel).

Van het mysterieuze, beangstigende aura dat voormalig Calvin Klein-model Jamie Dornan uitstraalt in de uitstekende BBC-reeks The Fall, is werkelijk niets te bespeuren. En hoofdrolspeelster Dakota Johnson etaleert vooral het soort naïeve preutsheid dat je doorgaans eerder met een Disneyprinsesje dan met een seksgodin associeert.

Grensverleggend? Laat ons hopen van niet! Het oogt allemaal te netjes en te clean, als in een romcom zoals u die al ontelbare keren hebt gezien – de doorsnee donderdagfilm op Vijf. Als de tamelijk preutse filmmoraal (wel geweld, nauwelijks bloot) per se op grote schaal moet worden opgeschud, dan toch liever niet via een big budget Hollywoodfilm. Laat het kinky werk maar over aan heerschappen als David Cronenberg of Lars Von Trier.