Nu te ontdekken op dvd: de fraaie John Fante-bewerking die de internationale doorbraakfilm had moeten worden van Dominique Deruddere.
Wait Until Spring, Bandini (1989)
Film: ** ~ Extra’s: *
(Lime-Lights Pictures)
De carrière van Dominique Deruddere nam na zijn eerste twee films zo’n desastreuze wending dat een mens haast zou vergeten dat zijn debuut Crazy Love (1987) en opvolger Wait Until Spring Bandini (1989) toch degelijke films waren – al hoeven we ook niet te overdrijven. Na het bescheiden internationale succes van Crazy Love, zijn naar Vlaanderen overgehevelde bewerking van drie verhalen van schrijver van de zelfkant en notoir drankorgel Charles Bukowski, zag Deruddere de droom van menig aanstormend Europees talent in vervulling gaan: een film draaien in Amerika. Zijn keuze viel op een van de cultromans van John Fante, een vergeten schrijver – en occasioneel scenarist – die toen een kleine revival beleefde. Echt opmerkelijk was dat Derudderes producent Erwin Provoost een coproductiedeal wist te versieren met Francis Ford Coppola’s Zoetrope Studios.
Het op locatie in Salt Lake City gedraaide Wait Unil Spring Bandini is een bijzonder harmonieus gecomponeerde familiekroniek. Ondanks alle tegenspoed slaagt een Italiaans immigrantengezin erin om in het kleine stadje Rocklin in Coloradode barre winter van 1925 te overleven. Joe Mantegna speelt de werkloze metser Svevo Bandini, die maar geen lening krijgt bij de bank, Ornella Muti is zijn devote mooie vrouw, een echte huissloof. Dan zijn er nog Faye Dunaway, de rijke weduwe voor wie Svevo valt, en Michael Bacall als een van zijn drie zonen die al liegend het gebarsten huwelijk van zijn ouders probeert te lijmen en door wiens ogen we grotendeels het verhaal volgen.
Hoewel de ellende ten huize Bandini niet opkan, weet Deruddere de sentimentaliteit op een afstand te houden en zelfs een lichte toon aan te slaan. Alles baadt in een subtiel betoverende sfeer, waartoe de score van Angelo Badalamenti (vaste componist van David Lynch) zeker bijdraagt. De film roept een diep melancholische stemming op, alsof het hele kerstverhaal in een verre herinnering speelt.
Wait Until Spring Bandini had alles om Derudderes internationale doorbraak te worden, maar om mysterieuze redenen ging het daarna enkel bergaf. Terwijl de nood om de brave burger te choqueren in Crazy Love nog verantwoord was, bleek Suite 16 (1994) onnozel provocerend. Hombres Complicados (1998) was dan weer onnozel agressief en Iedereen Beroemd (2000) onnozel tout court. De lompe Duitse productie Bloedbruiloft (2005) werd door verwarde geesten als een comeback beschouwd, maar zelfs de trouwste Derudderefans kregen bij het Chris Van den Durpel-vehikel Firmin (2007) een acute aanval van plaatsvervangende schaamte. De laatste jaren woont Deruddere in Los Angeles, in de hoop dat ze hem daar nodig zouden hebben. Gezien het belabberde niveau van de doorsnee Amerikaanse bioscoopfilm krijgt hij misschien nog gelijk ook.
Patrick Duynslaegher
