Un lac ***: Met hoofd en hart

Philippe Grandrieux roept in een impressionistische vertelstijl de verwarde emotionele belevingswereld van een jongeman op.

2008 Film: *** Extra’s: 0 Filmfreaks

De jonge houthakker Alexis lijdt aan epilepsie, woont in een hut samen met zijn zus en ouders en ziet de gevoelens voor zijn zus bedreigd door de komst van een vreemdeling. Tot zover het verhaal. Grandrieux is minder geïnteresseerd in dramatische structuren dan in de gevoelens van zijn protagonist en de manier waarop hij die zo zintuiglijk mogelijk kan uitdrukken. En het moet gezegd: hij slaagt daar voortreffelijk in.

Net zoals in Sombre (1998) is Grandrieux’ beeldregie veelal extreem donker en roepen extreme close-ups, bruuske camerabewegingen en onscherpe beelden een bevreemdend gevoel op. Het mistige, ondersneeuwde landschap bezigt hij dan weer om de geïsoleerdheid van zijn personages in de verf te zetten. Letterlijk, want deze van poëzie zinderende beelden lijken kopieën van de schilderijen van de Duitse romanticus Caspar David Friedrich. Bij Grandrieux valt er echter weinig romantiek in de strikte zin van het woord te rapen. Hij ensceneert zijn vrijscène vrij brutaal en realistisch en countert excessieve emoties met momenten van volslagen meditatie. Voor Grandrieux is film een laboratorium. De regisseur reduceert menselijke interacties tot de essentie: het voelbaar maken van eenzaamheid en pure en rauwe emoties. Bovendien verkent hij met zijn spaarzame dialogen de grenzen van het narratieve alsook deze van mise-en-scène en klank.

Grandrieux koppelt zijn impressionistisch getinte beelden steevast aan het omgevingsgeluid, maar manipuleert die geluiden zodat ze net niet realistisch – en soms desoriënterend – overkomen.

Voor Grandrieux is filmkijken een zowel intellectuele als fysieke ervaring. Un lac biologeert en beklijft. En ja, Béla Tarr, Aleksandr Sokurovs Mother and Son en zelfs David Lynch kijken om de hoek. Verplicht kijkvoer!

Piet Goethals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content