Piranha: Scherpe tandjes

Alexandre Aja brengt in ‘Piranha’ een onversneden ode aan de B-film.

B Movie rapte muzikale poëet Gil Scott-Heron begin jaren 80 om zijn onvrede met Amerikaans president Ronald Reagan te uiten – een verwijzing naar diens verleden als B-filmacteur. Waarom deze vergelijking? B-films bestaan al ononderbroken sinds de jaren 20, beslaan alle genres en hebben geen welomschreven regels. Hoewel: doorgaans gaat het om lowbudgetfilms, die daarom niet noodzakelijk artistiek minderwaardig zijn, maar vaak wel worden beschouwd als zuivere exploitation, waarin geweld, bloed en seks centraal staan. Je weet dus wat je kunt verwachten in Piranha, Alexandre Aja’s ode aan het genre.

Vooreerst de poster. Die verwijst naar Joe Dante’s Piranha uit 1978. Zoals het een B-film past, roept de affiche het beeld op van een succesrijke A-film. In dit geval: Jaws (1975). Vervolgens dekt de slogan ‘Sea, Sex and… Blood’ de volledige inhoud. Het verhaal is onbelangrijk, maar we doen even een poging: door een ondergrondse scheur in de aardkorst krijgt een school uiterst bloeddorstige piranha’s, die al die tijd in een meer onder een meer heeft geleefd, plots vrij spel. Heel aannemelijk natuurlijk. Wat volgt, zijn een stoet van meisjes met te grote (siliconen)borsten in te kleine bikini’s en een aardige portie bloed en gore.

De regisseur van het opmerkelijke Haute Tension (2003) en de geslaagde remake van Wes Cravens The Hills Have Eyes (2006) kent zijn genreklassiekers door en door. Het plezier van Piranha schuilt in de manier waarop Aja de torenhoge genreclichés bespeelt. Het gaat niet om wat er wordt getoond, maar wel om hoe Aja het uitwerkt. De uitvoerig geëtaleerde onzin is bij momenten echt heerlijk. Een nu al klassieke scène? Terwijl een piranha zich door het hoofd van een zwemmend meisje vreet, schreeuwt een toekijkende man luidkeels ‘Holy shit!!’ – ooit al proberen te schreeuwen onder water? Diezelfde man – ondertussen zelf half vermalen – klaagt kort erop over het feit dat zijn penis werd opgegeten. Zijn vermiste lichaamsdeel glijdt luttele seconden later lekker in scoopformaat over het beeld, wordt opgeslorpt door een bloeddorstige vis en vervolgens in stukken en brokken uitgespuugd. Frontaal in beeld. Goede smaak staat hier uiteraard niet ter discussie.

De spanningsopbouw is voorspelbaar, maar Aja geeft er telkens een originele draai aan. Hij citeert veelvuldig, zonder daarbij in de platgetreden paden van de genreparodie te stappen. In de horrorscènes toont hij zich trouwens steeds inventief. Piranha is een boude en energiek geregisseerde B-film – te nemen of te laten.

Piet Goethals