‘Django’: Lonesome Killer Cowboy

Django, de klassieke spaghettiwestern die Quentin Tarantino de weg naar get wilde Westen wees, is nu terug uit op dvd en blu-ray.

Django ****

Sergio Corbucci

Ita, 1966 – BadAss / blu-ray

Wat spaghettiwesterns betreft, heb je eerst die van Sergio Leone, en dan de rest. Die rest wordt aangevoerd door Django (1966) van Sergio Corbucci. Alles wat het subgenre zo uniek en archetypisch maakt, zit namelijk in Corbucci’s magnum opus vervat: mysterieuze gunslingers, heerlijke hoeren, sadistische snoodaards, sjofele saloons, bruuske cuts en plotse zooms.

Corbucci (1927-1990) draaide Django in de slipstream van Leone’s debuutfilm A Fistful of Dollars (1964), die was uitgegroeid tot een nooit geziene kaskraker. Geen wonder dus dat de plots nogal wat gelijkenissen vertonen, ook al omdat beide westerns zich losjes inspireerden op Akira Kurosawa’s samoeraiklassieker Yojimbo (1961). Daarin komt een stoere loner in een dorpje terecht waar twee rivaliserende bendes in een strijd verwikkeld zijn, om vervolgens de strijdende partijen leep tegen elkaar uit te spelen.

Corbucci verplaatst de in en rond Rome geschoten actie naar de grens tussen Texas en Mexico, naar een spookstadje waar enkel nog een saloonuitbater en zijn meisjes van plezier overgebleven zijn. Alle andere inwoners zijn gevlucht voor het geweld tussen de racistische bende van majoor Jackson en de Mexicaanse bandieten van generaal Rodriguez. Eén man laat zich daardoor niet afschrikken: Django, een yank met een ijzige cool, een schimmig verleden, blauwe, priemende ogen en een lijkkist waarin ‘alle hulp zit die hij nodig heeft’.

Net als A Fistful of Dollars bleek Corbucci’s lyrische B-western – hoewel die stilistisch nooit Leone’s niveau haalt -commercieel een schot in de roos, met zijn iconische openingsscène waarin Django (cultheld Franco Nero) te voet het modderige dorpje binnentreedt terwijl hij zijn lijkkist voortsleept; met zijn voor die tijd controversiële gewelduitbarstingen en bodycount; en vooral: met zijn allegorische ondertoon. Veel moeite hoef je namelijk niet te doen om Django – gemaakt door een overtuigd communist – te lezen als een kritiek op kerk, staat en patriarchaat, met zijn fascistoïde schurken, hypocriete priester, onderdrukte vrouwen en amorele eenzaat die weigert kant te kiezen.

Hoewel Corbucci nooit een critic’s darling was – hij maakte uitsluitend exploitationfilms met Il mercenario en Il grande silenzio (beide 1968) als uitschieters – werd Django een onvervalste cultklassieker. Tientallen spin-offs en rip-offs volgden en nu is er dus ook Django Unchained van Quentin Tarantino, waarin Franco Nero een cameo krijgt. Tarantino liet zich eerder al door Django inspireren voor de befaamde martelscène in Reservoir Dogs waarin een oor wordt afgeknipt, en leent voor zijn spaghettiwesternhommage niet alleen de opzwepende begintune en -titelsequens van Corbucci’s origineel, maar ook het leidmotief van de zwijgzame, wraakzuchtige loner.

Daarmee houden de vergelijkingen echter op. In QT’s versie is Django immers geen blanke wraakengel meer maar een zwarte, ontketende slaaf die zijn vrouw wil bevrijden uit een katoenplantage, terwijl de subversieve toon moet wijken voor bloederige ironie en de compacte B-stijl voor zelfbewuste pulp fiction die tot epische proporties wordt gepimpt. Mocht het ooit tot een shoot-out komen tussen de oude en de nieuwe Django, dan mag Jamie Foxx alvast zijn lijkkist bestellen.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content