Die vier keren dat de Oscars heel, heel vreemd waren

Geert Zagers
Geert Zagers Journalist bij Knack Focus

Misschien wel de belangrijkste reden dat we komende zondag tot zeven uur wakker blijven: de hoop dat er heel vreemde dingen gebeuren tijdens de Oscaruitreiking. Iets waar we met Neil ‘Doogie’ Patrick ‘Howser’ Harris als presentator dit jaar een goed oog in hebben. ‘Wait for it!’: de vier keren dat de Oscars heel, heel vreemd waren.

Die keer dat Angelina Jolie haar broer kuste

Die vier keren dat de Oscars heel, heel vreemd waren
© gf

De geblondeerde man op de foto hierboven? James Haven. Voluit James Haven Voight. Vooral bekend als de broer van Angelina Jolie Voight, de vrouw links op de foto.

We gunnen u even de tijd om van die ‘ieuw!’ te bekomen.

Kan even duren.

Bon. We spreken 2000, het jaar dat American Beauty alle belangrijke Oscars, The Matrix alle minder belangrijke en Phil Collins de Oscar voor beste originele song won. Dat laatste – voor You’ll Be in My Heart uit de film Tarzan – was evenwel niet het meest schokkende moment van de Oscareditie. Daarvoor moet u bij de categorie beste actrice in een bijrol zijn, die dat jaar naar Angelina Jolie ging voor Girl, Interrupted. En vooral haar dankwoord gehoord hebben: ‘I am so in love with my brother right now.’

Op zich niet eens zo vreemd, ware het niet dat ze dat even ervoor – en even later opnieuw – ook vleselijk uitte. Het is wellicht de vreemdste foto die ooit op een rode loper is gemaakt: Angelina Jolie die haar broer kust. Op de mond. Hun ogen dicht. Hun lichamen tegen elkaar gedrukt. De meest accurate omschrijving is hier ‘muilen’, hebben we ons laten vertellen, al blijkt ook de regionale variant ‘haringhappen’ te bestaan.

Het volledige verhaal is dat ze die dag doorgebracht hadden bij hun moeder, Marcheline Bertrand, die in het ziekenhuis haar eerste behandeling voor kanker onderging. Een emotionele familiedag die eindigde in een wat Angelina Jolie ‘een moment van intense schoonheid’ noemde.

De rest van de wereld nam een ander woord in de mond. Het rijmt op ‘pincest’.

Serieus: wij zien onze broers ook graag. Heel graag zelfs.

Maar niet zó graag.

Kan aan ons liggen.

Die keer dat de makers van South Park lsd namen

Die vier keren dat de Oscars heel, heel vreemd waren
© gf

Nog even over Phil Collins: gruwelijk, gruwelijk lied, You’ll Be in My Heart. Onterechte winnaar, maar ook om een andere reden: datzelfde jaar waren ook Trey Parker en Marc Shaiman genomineerd voor beste originele song met Blame Canada uit South Park: Bigger, Longer & Uncut. Dat was op zich al heel grappig, maar lang niet zo grappig als wat op die nominatie zou volgen.

Trey Parker en Matt Stone, de makers van South Park, hadden een week eerder het plan opgevat om in stijl naar de Oscaruitreiking te gaan. Concreet: ze wilden kopieën aantrekken van de jurken die Jennifer Lopez en Gwyneth Paltrow een jaar eerder droegen – u herinnert zich misschien nog dat groene kleed van J-Lo dat zijn voorflap leek te missen. Op de dag van de uitreiking sloeg de plankenkoorts toe en begonnen ze te twijfelen of ze niet beter alsnog hun gehuurde smoking zouden aantrekken. ‘Gaan we de jurken dragen?’ ‘Ik durf niet.’ ‘Ik ook niet. Maar het zou wel cool zijn.’ ‘Misschien toch beter niet.’ Waarna een van beide heren in de groep wierp: ‘Anders slikken we gewoon een beetje lsd en dan zien we wel wat er gebeurt.’

De foto hierboven is een uur later genomen.

Als u zich dus afvraagt wat twee heren bezielt om zo naar de Oscars te gaan: lysergeenzuurdi-ethylamide.

Lang bleef hun record voor grappigste Oscarjurk spijtig genoeg niet overeind: een jaar later werd Björk genomineerd voor beste song met I’ve Seen It All uit Dancer in the Dark en struinde de IJslandse over de rode loper in een dode zwaan die rond haar lijf gedrapeerd was. Dat is geen smalende omschrijving van haar outfit: dat is exáct wat ze aanhad. Björk had tevens zes eieren bij, die ze over de rode loper verspreidde, mocht iemand de dode zwaan rond haar lijf alsnog gemist hebben.

Heel, heel raar.

We gokken op MDMA.

Die keer dat een willekeurige man een Oscar in ontvangst nam

Die vier keren dat de Oscars heel, heel vreemd waren
© gf

Wellicht de bekendste Oscarspeech: die keer dat Marlon Brando weigerde zijn Academy Award voor The Godfather (1972) in ontvangst te nemen en Sacheen Littlefeather, een Mexicaanse actrice, het podium op stuurde om iets te vertellen over de portrettering van native Americans in Hollywood. Die was niet oké.

Had hij gelijk in.

Had hij ook zelf kunnen komen zeggen.

Evenwel, dat was niet de eerste keer dat iemand zijn kat stuurde naar de Oscaruitreiking. In 1938 al was actrice Alice Brady thuisgebleven toen ze genomineerd was voor haar bijrol in In Old Chicago. Te harer verdediging: ze had haar enkel gebroken en moest op doktersadvies immobiel wezen. Niemand stelde zich er dan ook vragen bij toen tijdens de ceremonie, nadat haar naam afgeroepen was, een man opstond, in naam van Brady de Academy bedankte, de Oscar in ontvangst nam en snel weer vertrok.

Het ding is: Brady had de man niet gestuurd. Niemand had de man gestuurd. Niemand kende de man. Niemand heeft de man ooit teruggezien. Meer zelfs: niemand heeft die Oscar ooit teruggevonden (op de foto ziet u Brady die een vervangtrofee in ontvangst neemt).

Beste mysterie sinds De rechtvaardige rechters. Ergens loopt er dus een man rond die de vraag ‘Opa, vanwaar komt die Oscar voor beste actrice in een bijrol op zolder?’ kan beantwoorden met ‘Gewoon. Naar ginder gegaan. In ontvangst genomen. Naar huis vertrokken.’

Dat is té episch.

Die keer dat Rob Lowe met Sneeuwwitje danste

Die vier keren dat de Oscars heel, heel vreemd waren
© gf

Zijn sekstape. Zijn rollen in The West Wing, The Interview en Behind the Candelabra. Zijn andere sekstape. Zijn gezicht. Er is bovengemiddeld veel ‘raar’ aan Rob Lowe, maar zijn vreemdste moment beleefde hij op de Oscars van 1989, toen hij als openingsact een duet bracht met Sneeuwwitje op de tonen van Proud Mary. Twaalf minuten lang. Op een bepaald moment waren er danseressen met fruithoeden.

U denkt misschien: ‘Er zal wel een context zijn waarin die performance enigszins steek houdt.’ Wel, die was er niet. Het was volstrekt willekeurig. Vleermuispoepzot. Evenwel: er was een context die het nóg vreemder maakte. Een jaar eerder was de eerste sekstape van Rob Lowe uitgelekt. Daarin bedreef hij de liefde – onder meer – met een zestienjarige. En hoewel zestien jaar wettelijk niet minderjarig is in Georgia, de staat waar een en ander zich voltrok, was dat gevoelsmatig niet geweldig meerderjarig. Om dan vervolgens met een icoon van de kinderprinsessenwereld een podium te delen: dat is zoals je broer staan kussen op de rode loper wanneer mensen jullie al een vreemd gezinnetje vinden.

Niet je beste plan.

De actrice die Sneeuwwitje speelde was de volstrekt onbekende Eileen Bowman. Ze zou achteraf nooit meer in Hollywood mogen werken. De producer van de show was Allan Carr – zie ook: Grease. Hij zou nooit meer in Hollywood mogen werken. Disney deed ABC een rechtszaak aan wegens schending van het auteursrecht. Zeventien prominente Hollywoodianen – onder wie Paul Newman, Gregory Peck en Julie Andrews – schreven een open brief om de uitzending ‘an embarrassment to both the Academy and the entire motion picture industry’ te noemen.

Al bij al een minder grote ramp, kortom, dan die keer dat James Franco en Anne Hathaway de Oscars mochten presenteren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content