‘De rouille et d’os’ met Matthias Schoenaerts: Onze recensie

Dag van internationale doorbraak voor Matthias Schoenaerts? De outsiderromance ‘De rouille et d’os’ van Jacques Audiard, met de Belg naast Marion Cotillard in de hoofdrol, gaat vandaag in première. Lees de recensie van onze man ter plaatse..

Marion Cotillard is het geschonden object van Matthias Schoenaerts’ begeerte In Jacques Audiards outsiderromance ‘De rouille et d’os’.

De vraag bij een nieuwe film van Jacques Audiard is niet zozeer of hij goed is, maar veeleer hoe goed is hij. In het geval van De rouille et d’os, de prent waarmee de Franse topregisseur meedingt naar de Gouden Palm, luidt het antwoord: behoorlijk goed.

Indien u de voorbije weken niet in buitenaardse sferen vertoefde, weet u dat notre chouchou Matthias Schoenaerts de hoofdrol van de bonkige Ali voor zijn rekening neemt. Deze jonge white trash-vader, een man van weinig woorden maar des te meer klappen, komt logeren bij zijn zus aan de Cote d’Azur en gaat er aan de slag als buitenwipper. Algauw loopt hij orkatrainster Stéphanie tegen het appetijtelijke lijf.

‘Daar komt het zoveelste sexy boy meets sexy girl-verhaaltje’, denkt de discriminerende filmliefhebber dan. Tenminste: tot Stéphanie haar beide benen verliest en Audiard zijn verhaal laat aanzwellen tot een deugddoend cynismevrij, prima vertolkt en dito geritmeerd melodrama met een hoek plus enkele ledematen af.

Voor zijn romantische ‘crisisfilm’, die inzoomt op twee getroffen loners van andere kunne, klasse en komaf, haalde Audiard twee kortverhalen van de Canadees Craig Davidson door de mangel. Samen vormen ze een mooie, netjes bemeten mix van rauw sociaalrealisme en gestileerd sentiment, moeiteloos gedragen door Schoenaerts, die net als in Rundskop fysiek imponeert als innerlijk getormenteerde straatbokser en knuffelmacho.

Des te jammer daarom dat Audiard de onderliggende thematiek – Is het lijf een gevangenis of een instrument? Regeert het lichaam over de geest of is het andersom? – af en toe te nadrukkelijk op de voorgrond brengt. Dat Ali voor Stephanie het lichamelijke incarneert heb je ook door zonder de scènes waarin ze op haar prothesebenen staat te zwijmelen wanneer hij tijdens één van zijn kampen voor verrot wordt geschopt. Bovendien had het als grande petite histoire d’amour iets gebalder en minder vergezocht gekund, al toont de maker van De battre mon coeur s’est arreté en Un Prophète zich ook nu weer een acteursregisseur par excellence. En dat met dank aan het duo Schoenaerts-Cotillard, waarvan de vleselijke en emotionele ontlading bij momenten afspat.

Niet de allerbeste Audiard, maar wel een meer dan behoorlijk goede, één die emotioneel bevredigt en met metier is gemaakt.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content