De Oscars 2018: dit vindt onze filmredactie van de kanshebbers voor Beste Film

Buiten Lady Bird, die pas in april in de Belgische zalen komt, hebben de cinefielen van onze redactie de afgelopen maanden alle kanshebbers op de Oscars voor Beste Film gezien en beoordeeld. Een overzicht aan de hand van hun recensies, gerangschikt van ’te gepolijst’ naar ‘meesterlijk’.

Darkest Hour (**)

‘Karakterkameleon Gary Oldman kruipt met zoveel overgave onder de huid van de Britse oorlogspremier Winston Churchill dat je het blood, toil, tears, and sweat van het doek ziet druipen. Intussen hoor je Crazy Gary haast tussen de speeches door roepen: ‘Hier met die Oscar!’ Helaas is Oldmans spectaculaire transformatie meteen de voornaamste troef. Joe Wright (Atonement, Anna Karenina) serveert weliswaar een aardig ogende en vlot vertelde portie heroïek, maar het geheel is te gepolijst en overgoten met een dikke patriottische saus.’

Get Out (***)

‘Debuterend regisseur en scenarist Jordan Peele laat je ondervinden hoe het voelt om elke minuut van de dag op je hoede te moeten zijn voor racisme. De thematiek is duidelijk, de maatschappijkritiek manifest en de ongemakkelijke waarheden dagen uit, soms weinig subtiel, maar dat staat het entertainment niet in de weg. Geen meesterwerk, zoals ze over de oceaan juichen, wel een sappige satire op melting pot Amerika die, zoals men de jongste jaren heeft kunnen vaststellen, nog altijd regelmatig overkookt.’

Call Me By Your Name (****)

‘In zijn film over de herenliefde mijdt Luca Guadagnino het schrale sentiment en omarmt hij zijn tijdelijke minnaars met dezelfde passie als waarmee ze in mekaars armen duiken. Innoverende of pronkerige cinema levert dat niet op, maar deze sensuele pastorale baadt in bevrijdende sensualiteit en laat de liefde, lust, verwarring en pijn van het doek parelen.’

Dunkirk (****)

‘Een beklemmend staaltje pure cinema waarin inhoud en emoties voortvloeien uit de nadrukkelijk aanwezige vorm en Christopher Nolan als een meesterstrateeg tijd, ritme en ruimte manipuleert op de stuwende tonen van componist Hans Zimmer. Een spectaculaire en spannende film die je het zilte Noordzeewater, de angst en de paniek op een ingenieuze en haast fysieke manier doet voelen. Dunkirk is een met lef, intelligentie en vooral heel veel filmische flair geconstrueerde oorlogsthriller die niet alleen een eresaluut brengt aan de helden van WO II, maar vooral aan de onstuitbare kracht van pure cinema.’

The Post (****)

‘#FreePressMatters’ staat er haast als kop te lezen boven zijn biopic over Kay Graham (Meryl Streep) en Ben Bradlee (Tom Hanks), de voormalige uitgever en hoofdredacteur van The Washington Post. Spielberg schrijft zijn liefdesbrief aan de vrije pers met zoveel metier en passie – let op de vloeiende mise-en-scène, de energieke montage en het camerawerk – dat het verhaal (deels melodrama, deels kantoorthriller) in geen enkel shot stremt. Verwacht geen broeierig meesterwerk à la All the President’s Men, wel een slim geredigeerd dossierdrama over morele moed en de machinaties van de macht waarin Spielberg niet preekt, maar eloquent doceert en entertaint.

The Shape of Water (****)

Je hoeft geen FBI-agent te zijn om uit te vissen dat onder het rimpelloze oppervlak van Guillermo Del Toro’s variant op Belle en het Beest een politieke allegorie schuilt op onverdraagzaamheid en discriminatie binnen Amerika toen en nu. Hij schept zijn humanistische zedenles echter op met zoveel passie, kunde en flair, en vooral met zoveel liefde voor de cinema van weleer, dat je hem én zijn roedel outcasts zelfs de zakdoekmomenten en een waterig happy end gunt. Del Toro vindt het zijn beste film tot nu toe, en de beroepsfantast zou weleens gelijk kunnen hebben.

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (****)

Alles begint wanneer Mildred Hayes (Frances McDormand in Oscarvorm) drie reclamepanelen afhuurt met daarop een niet mis te verstane sneer richting het lokale politiekorps. Die heeft, zes maanden na de moord op haar dochter, nog steeds geen idee wie de dader is. Het is het startschot voor een pekzwarte film die kolkt van bloed, zweet en tranen. Dat Martin McDonagh een scherpe, in sarcasme gedrenkte dialoog en een personage met een hoek af kan vijlen, dat wisten we al, maar nu gooit de Britse Ier ook emotioneel dooraderd drama in de genremix en toont hij zich een regisseur met gevoel voor sfeer, ritme en ruimte.

Phantom Thread (*****)

‘Hoewel Phantom Thread zich welwillend laat keuren als de piekfijn aangeklede kroniek van een (zelf)destructieve relatie, is dit in de eerste plaats een allegorie over het kunstenaarschap. Paul Thomas Anderson hanteert dit keer zelf de 35mm-camera, alsof hij wil beklemtonen wat voor een old school vakman hij is. Het maakt van Phantom Thread een intens, persoonlijk en tijdloos werkstuk. Daniel Day-Lewis charmeert, intimideert en imponeert dan weer in zijn mogelijk laatste rol: een geliefd genie en meester van de goede smaak, maar ook een zelfingenomen teut met moedercomplexen. Voor de slechte leerlingen: een meesterlijke creatie van een filmmaker die zijn metier van naaldje tot draadje beheerst.’