De favoriete momenten van Ben Van Alboom

Ook Knack Focus-recensent Ben Van Alboom geeft zijn drie hoogtepunten van het afgelopen Filmfestival Gent prijs.

1. Bar Tati Toegegeven, als een van de – waar slaat dat eigenlijk op? – drijvende krachten achter Bar Tati ruikt dit naar eigen stoef. Maar ik kan het festivalcafé ook maar moeilijk overslaan in een ‘persoonlijke nabeschouwing’ van het filmfestival, dat een modern meeting point als Bar Tati ook echt kon gebruiken. En als ik er van de vijftien dagen/nachten één moment moet uitkiezen, dan zonder twijfel het officieuze personeelsfeestje op de avond van de slotfilm Somewhere (dat ik, al zeg ik het zelf, vakkundig heb beëindigd met In the Air Tonight van Phil Collins).

2. ExploreZone Een paar maanden geleden kreeg ik telefoon van het festival: of ik niet als coach van de ExploreZone wou optreden. Concreet: zoek een vijfkoppige jury met enerzijds een uitgesproken mening, anderzijds geen al te grote sociale stoornissen, zodat ze op het einde van het festival nog door dezelfde deur zouden kunnen én gezellig met mij op restaurant gaan om over de winnaar van de ExploreZone Award te discussiëren. Ik denk dat ik spreek uit naam van mezelf, het festival en de journalisten van het REC Radiocentrum (met wie ze elke dag reportages over de films uit de ExploreZone gedraaid hebben), als ik zeg dat ze zich voortreffelijk van hun taak gekweten hebben – met het Zweedse Pure als verrassende winnaar. De film heeft voorlopig nog geen Belgische verdeler, maar gealarmeerd door de ExploreZone-jury hebben enkele distributeurs hem intussen ‘met zeer veel aandacht’ bekeken. Ben benieuwd. Oh, en die dubbele desserts moet het festival desnoods maar van mijn onkostenvergoeding aftrekken, maar van vier uur debatteren krijg je honger.

3. Smoorverliefd
Nee, niet de film, maar het feit dat hij zo slecht was dat zelfs BV’s hem op de receptie achteraf openlijk stonden te kraken – een unicum! Voor de duidelijkheid: natuurlijk had ik liever gehad dat de film op iets trok – ik kijk niet voor mijn plezier anderhalf uur lang naar iets dat Jan Verheyens Zot van A. nét niet op Citizen Kane doet lijken. Maar nu dat niet het geval is (en Verheyens abominabele Zot van A. de afgelopen week eveneens terecht door het slijk is gesleurd), hoop ik dat het duidelijk is dat we de komende jaren nog meer op jonge filmmakers als Hans Van Nuffel (Adem) en Kadir Balci (Turquaze) moeten inzetten. Willen we de Vlaamse film tenminste écht een toekomst geven.

Ben Van Alboom