De eerste oogst van Cannes: de ene openingsfilm forceert, de andere ontroert

Everybody Knows © .
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Het 71ste Festival van Cannes is officieel op gang getrapt. Onze man op de Croisette vond openingsfilm Everybody Knows tegenvallen, maar vond wel zijn gading in een nevencompetitie.

Everybody Knows (Asghar Farhadi)

Met Oscarwinnaars A Separation en The Salesman kroonde Asghar Farhadi zich tot de sjah van de hedendaagse Iraanse cinema, maar Everybody Knows – zijn eerste Spaanstalige film en opener van het 71ste festival van Cannes – is helaas een beduidend maatje minder. Daarin draait alles rond de vraag: wie heeft de tienerdochter van Penélope Cruz ontvoerd, wat het startschot blijkt te zijn voor een suspensedrama waarbij heel wat familiegeheimen aan de oppervlakte dreigen te komen.

Ook in het verleden toonde Farhadi zich altijd al veeleer een man van ingenieuze, haast wiskundig precieze scripts en een begenadigd acteursregisseur dan een groot visueel stilist. Dit keer blijkt de plot echter een stuk banaler en soapier dan we van hem gewoon zijn, en bovendien merk je dat hij zich comfortabeler voelt in het gezelschap van Iraanse acteurs dan van Spaanstalige, ook al heten die Penélope Cruz, Javier Bardem en Ricardo Darin.

De mechaniek en de personages komen bijgevolg nooit volledig tot leven, met als resultaat een als thriller vermomd familiedrama dat geforceerd aanvoelt en waar cinematografisch weinig schwung in zit.

Wildlife (Paul Dano)

Openingsfilm van de nevensectie Semaine de la Critique is dit beheerst vertelde en fraai in beeld geborstelde regiedebuut van acteur Paul Dano, die zelf achter de camera blijft.

Wildlife vertelt het verhaal van een huwelijkscrisis door de ogen van een vijftienjarige, vroegrijpe knul, die vaststelt dat zijn working class pa (Jake Gyllenhaal) en zijn ma (Carey Mulligan) stilletjes uit elkaar gegroeid zijn.

Voor zijn retrodrama – het verhaal speelt zich af in kleinsteeds Amerika anno 1960 – heeft Dano duidelijk heel goed naar Todd Haynes’ magistrale melo’s Carol en Far from Heaven gekeken. Ook Wildlife baadt namelijk in een sfeer van verstilde, picturale nostalgie, met fraai camerawerk en een dito production design dat je terug litst naar de tijd van toen.

Het resultaat is een weliswaar niet geheel foutloos (af en toe sleept de film een beetje) maar niettemin knap opgebouwde, en aandoenlijke kroniek over feminisme in de dop, falend patriarchaat en de sleur van de luimige liefde. De mooie, melancholische soundtrack van Johann Johannsson – de laatste die hij voor zijn plotse dood eerder dit jaar componeerde – maakt het plaatje volledig af.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content