De 6 meest (onbedoeld) hilarische momenten in ‘Grace of Monaco’

Ook Indiewire zag dat ‘Grace of Monaco’ geen topper was. Dat de Cannes-opener ook op de lachspieren werkte – al was dat niet de bedoeling – tonen deze zes scènes die de filmblog opvielen.

1.De papegaai van Derek Jacobi

Dat er verschillende King’s Speech-momentjes zijn, wist u al. De theepotten en dandydassen van coach D’Aillieres schreeuwden blijkbaar nog niet genoeg ‘frou frou aristocraat’ uit. Nee, acteur Derek Jacobi krijgt ook nog Long John Silver-gewijs een papegaai op de schouder gedrukt. Het is maar voor even, maar de close-up aan het einde van zijn trainingmontage zal u voor eeuwig bijblijven. Grace Kelly heeft dan eindelijk iets bijgeleerd – ze wandelt niet meer als de slons die ze bij het betreden van het Oscar-podium wel geweest moet zijn – en krijgt een klein gracieus knikje van haar harde taakmeester. Het is een moment dat blijkbaar evenveel voor haar betekent als alle Oscars en accolades in de wereld: Jacobi vindt me oké.

2.De dialoog met Hitchcock

Roger Ashton-Griffiths is de man die zich tussen de antwoorden van triviale filmquizjes inschrijft als acteur die ooit suspensekoning Alfred Hitchcock speelde. Hij wordt geïntroduceerd terwijl hij duidelijk onder de indruk is van een wandtapijt. Dat is eigenlijk al behoorlijk komisch, maar de dialoog en het bijbehorende karikaturale accentje van Ashton-Griffiths zijn nog grappiger. De man moet nu eenmaal Hitchcock spelen en dan is het blijkbaar logisch dat hij geen enkele zin kan afmaken zonder naar zijn films of een of ander als levenslesje vermomde filmtheorie te verwijzen. Zinnen zoals ‘Don’t stand too near on the edge of the frame, Gracie’ verworden tot ‘sleuteladvies’ en worden over shots van hoofdrolspeelster Nicole Kidman gesmeerd. Geen enkele regel tekst klinkt als iets wat een menselijk wezen ooit hardop gezegd zou hebben. Favoriet blijft de afschuwelijk casual zin “Oh I don’t know. Cubby Broccoli has just cast some Scotsman in a spy movie, might be him”, wanneer Kelly vraagt naar wie haar tegenspeler in ‘Marnie’ zal zijn.

3. Bij twijfel, gooi er een close-up tegenaan

Het is niet alleen compleet afleidend op verschillende niveaus, maar herinnert u er ook nog eens extra aan dat u naar Nicole Kidman en niet naar Grace Kelly moet kijken. De film lijkt voor de helft in vaselinebesmeerde, extreme close-up opgenomen, die zoekend over Kidmans gezicht lijken te kruipen, als zou een autosleutel verloren geraakt zijn. Wanneer Grace bijstand krijgt van priester Tuck (Frank Langella), krijgt u – maakt niet uit wie er aan het woord is – een beeld van Kidmans haarlijn, kaakspier, wimpers, rechter neusvleugel of haar beweende wangen gepresenteerd. Dat heeft niet alleen een wazig en verwarrend effect, maar distantieert u nóg meer van Kelly’s innerlijke onrust, terwijl u ook meer en meer doorkrijgt hoe erg Nicole Kidman verschilt van Grace Kelly.

4. “In rijkere en in armere tijden”

Naast het minder saaie – maar nog altijd saaie – liefdesdeel is er natuurlijk ook nog de verhaallijn waarin Monaco zich tegen de stoute Franse kromneus van generaal De Gaulle probeert te verdedigen. Het is duidelijk bedoeld als een nobele strijd voor zelfbepaling, maar laat eigenlijk gewoon zien wat het was: een bende decadent rijke mensen die zich zorgen maken over minder rijk worden. De kers op deze taart moet wel de scène zijn waarin Grace, die na een kort gesprek over een mogelijke scheiding opeens een toegewijde, voor eeuwig trouwe vrouw blijkt te zijn, naast haar man staat. Ze verklaart hem dan passioneel dat ze elkaar ‘in rijkere en armere tijden’ trouw beloofd hebben. ‘Armere’ is inderdaad relatief. Het alternatief voor een extreem rijkeluisleven is blijkbaar een hoeve in Montpellier, waar ze alleen maar heel erg rijk zullen zijn. Ach, als ze maar samen zijn.

5. Kidman’s eindspeech

Wat er mis is met de grote eindspeech? Het is duidelijk bedoeld als sleutelmoment na een grote tour-de-force. Maar de film is geen tour-de-force en doet niet echt uitkijken naar een grote finale. Maar het schrijfwerk is ook gewoon abominabel. Het zou eloquent en briljant moeten zijn en zou een complete hartsverandering teweeg moeten brengen bij De Gaulle. Wat het is, is echter een random bijeengeschraapte hoop clichés over liefde, sprookjes en hoe niemand aan Monaco mag komen omdat Grace Kelly nu eenmaal van Monaco houdt. En het houdt ook maar niet op. Misschien is dat ook de bedoeling: De Gaulle met saaiheid wegpesten, zo melig is het geschreven en gebracht. Gelukkig zijn er nog de reactieshots van mensen die tegen hun zin onder de indruk zijn of in tranen uitbarsten. Anders wist u écht niet wat de bedoeling van het hoogte- en dieptepunt van de film was.

6. Stel iedereen alstublieft twee keer voor

“Je moet blijven,” fluistert de man van prinses Antoinette in diens oor. Terwijl ze naar Rainier kijkt, voegt ze eraan toe dat die zijn broer is. Maar niet getreurd als dit moment aan u voorbijgegaan zou zijn. Een paar scènes later herinnert Antoinette u er zelf nog eens aan dat Grace met haar broer getrouwd is. Het is misschien ook wel terecht, aangezien geen enkel karakter duidelijk is, maar regisseur Dahan en zijn screenwriter Arash Amel kiezen ervoor om constant iedereen te introduceren en te herintroduceren. Dat doen ze met klunzige dialogen die de relaties en namen ad infinitum blijven herhalen. Denk aan toppers als “ja, logisch dat je dat zegt, je bent nu eenmaal Aristotle Onassis” of “als jouw Minister van Binnenlandse Zaken, moet ik protesteren!”. Dit geeft zowat de impressie van een personeelsfeestje van een gigantisch bedrijf, waar iedereen zijn of haar naamkaartje vergeten is. (SR)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content