Dave Mestdach over de winnaars van Cannes 2016: ‘Dit heeft niemand zien aankomen’

© gf

Onze filmcriticus Dave Mestdach blikt terug op het palmares van Cannes 2016: ‘Niemand had dit zien aankomen. Het lijkt wel alsof de juryleden te veel van die zilverkleurige spray uit Mad Max hebben gesnoept.’

Had je dit palmares voorspeld?

DAVE MESTDACH: Nee, niemand. Er zijn dit jaar heel onverwachte en zelfs compleet onterechte winnaars uit de bus gekomen. Voorspellen dat Leicester City kampioen van Engeland zou worden, was minder vergezocht dan deze uitslag. Om meerdere redenen. Niet alleen esthetische, of ideologische.

Normaal gezien kan een film in Cannes maximaal één prijs winnen, maar The Salesman van Asghar Farhadi heeft er dit jaar twee gekregen. Let op, op zich is het een prima film, maar twee prijzen winnen, is toch niet volgens het boekje. Bovendien wordt er ook haast nooit aan gedeelde prijzen gedaan, maar dit jaar hebben Personal Shopper van Olivier Assayas en Bacalaureat van Christian Mungui toch allebei de prijs voor Beste Regie gekregen. In het geval van Mungiu is dat zeer te verdedigen, overigens. In het geval van Assayas zet ik mijn joker in.

Nog een grotere verrassing is de Grand Prix. Die is dit jaar naar het kitscherige en pathetische Juste La Fin Du Monde van Xavier Dolan gegaan, terwijl die samen met Sean Penns The Last Face voor mij niet eens in de competitie thuishoorde. Ook Jaclyn Jose als beste actrice had niemand zien aankomen, al speelt die tenminste nog mee in een goede film: Ma’Rosa van Brillante Mendoza.

De enige positieve verrassing is American Honey van Andrea Arnold. Die film werd gemengd onthaald, maar hij was energiek, origineel en intens. Het is na Red Road en Fish Tank trouwens al de derde keer dat Arnold de juryprijs wint, want haar stilaan de Raymond Poulidor van Cannes maakt.

MESTDACH: Het filmfestival van Cannes heeft een traditie in politieke keuzes. Vorig jaar won het vluchtelingendrama Dheepan, maar ook dat was toen zeker niet de beste film. Dat waren Carol en Son of Saul. In dit palmares zie je dat fenomeen opnieuw. Hoewel het vakmanschap en de integriteit van Ken Loach ook nu weer buiten discussie staan, vind ik I, Daniel Blake een overdreven keuze. Loach maakt al jaren sociaal geëngageerde cinema en doet dat goed. Hij heeft iets relevants te melden over de materialistische maatschappij waarin we leven. En I, Daniel Blake is an sich een sympathieke, verdedigbare film, maar het was zeker niet de beste van de competitie en al zeker niet van Loach. Maar de man is inmiddels 79 jaar, en hij kondigde twee jaar geleden min of meer zijn afscheid aan, dus dit zou wel eens de laatste kans kunnen geweest zijn om hem in de bloemetjes te zetten.

Wie ontbreekt er op het palmares?

MESTDACH: De twee grote verliezers van de avond zijn Christian Mungui met het uitstekende Bacalaureat en de Duitse komedie Toni Erdmann van Maren Ade. Mungiu wint dan wel Beste Regie, maar Bacalaureat was een van de grootste kanshebbers voor de Gouden Palm. Toni Erdmann was de publiekslieveling en kreeg ook erg goede recensies. De film was de verrassing van Cannes, maar hij ontbreekt zelfs volledig op het palmares. Ook Elle van Paul Verhoeven, Paterson van Jim Jarmusch, The Handmaiden van Park Chan Wook en The Neon Demon van Nicolas Winding Refn waren stuk voor stuk prima films, betere dan I, Daniel Blake, maar ook die vallen nergens te bespeuren.

De film van de gebroeders Dardenne tenslotte, La Fille Inconnue, werd dan wel gematigd positief onthaald, maar het lag een beetje in de lijn van de verwachtingen dat Luc en Jean-Pierre geen derde Gouden Palm zouden winnen.

Hoe blik je terug op het filmfestival?

MESTDACH: Make no mistake: in de breedte genomen en ondanks het hoogst bizarre palmares was Cannes 2016 een prima editie. Alleen Juste La Fin Du Monde en The Last Face waren zogenoemde ’turkeys’. Toch zullen veel mensen zich afvragen wat er door de hoofden van de juryleden spookte toen ze hun stem uitbrachten. Het lijkt wel alsof George Miller en en de zijnen te veel van die zilverkleurige spray uit Mad Max hebben gesnoept. Hier zal zeker nog een tijdje over gesproken worden. Kijk: smaken verschillen, en als ik dit palmares zie, denk ik: gelukkig maar. (EK)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content