Cannes: Recensie ‘Adieu au Langage’:

Monstre sacré Jean-Luc Godard speelt met beeld, taal, 3D én de kijker in het anarchistische – of is het autistische? – filmessay Adieu au language.

Een naakte vrouw. Een naakte man. Een citaat. Een hond. Heeft cinema nog een toekomst? Een flard Beethoven. Godard won nooit een Gouden Palm en maakt het zichzelf en de kijker ook nu niet makkelijk. Want was de impact van de Franse revolutie, vraagt iemand aan voorzitter Mao. Te vroeg om te antwoorden aldus de repliek van de Grote Roerganger. Twee niveaus lopen dooreen: la nature et la metaphore. Desnoods in 3D. Of 3D op 3D. Een cacafonie van beelden. Een ejaculatie van ideëen.

De echte ster van de film? Niet de personages want die zijn er niet. Wel Jean-Luc’s hond Roxy, die stranden en bossen inloopt en aan de videocamera snuffelt. Iconoclasme. Een flard Dvorak. Honden zijn de enige wezens die hun baas liever zien dan zichzelf. Zelfs na Freud, na Hitler, na la Nouvelle Vague. Godard forever! riep iemand in de zaal. Anderen riepen boe. La vie quoi.

Dave Mestdach