Zijn bloedbanden sterker dan affectieve? Arthouse-sensei Hirokazu Kore-Eda vraagt het zich af in het tedere familiedrama Like Father, Like son.
Heb je jezelf ooit afgevraagd wat je zou doen mocht je na zes jaar te horen krijgen dat je zoontje bij de geboorte werd verwisseld. Zou je het kind dat je al die tijd hebt opgevoed alsnog inruilen voor je biologische kind? Of zijn culturele en affectieve banden sterker dan de bloedbanden?
Hizokazu Kore-eda – meesterchroniqueur van het moderne Japan – heeft er blijkbaar grondig over gemediteerd want zoals steeds is het emodrama dat uit die vragen voortvloeide complex in zijn eenvoud en eenvoudig in zijn complexiteit.
Centraal staan twee totaal uiteenlopende families – de ene uit de hogere middenklasse, de ander uit de working class – die moeten beslissen of ze zo’n switch alsnog zien zitten, met alle morele dilemma’s maar gelukkig ook alle tedere humor en rake milieuschetsen van dien.
Net als in zijn vorige ‘kinderfilms’ Nobody Knows en I wish haalt Kore-eda opnieuw de meest hartverwarmende en spontane acteerprestaties uit zijn prepuberale cast, terwijl hij zijn semidocumentaire stijl hier inruilt voor een meer gestileerde aanpak.
Het resultaat is een even schaamteloze als tedere tearjerker over kinderliefde en gebroken familiebanden, maar wel één die nooit in makkelijke meligheid verzinkt of zedenlesjes oplepelt.
Wedden dat Steven Spielberg achteraf zat te snotteren als een klein, uit zijn familie weggerukt kind?
Dave Mestdach
