My name is Jimmy. Not Chief. Benicio del Toro zet een getraumatiseerde native-American neer in Arnaud Desplechins praterige psychodrama Jimmy P.
Voor zijn eerste, Engelstalige film – Jimmy P. Psychotherapie d’Un Indien des Plaines – baseert de Franse arthousehabitué Arnaud Desplechin (Esther Kahn, Rois et Reine, Un Conte de Noël) zich op een waargebeurd verhaal.
Dat vertelt over de bijzondere relatie tussen Jimmy Picard enerzijds, een stoere native-American die zijn (adoptie)land Amerika diende tijdens de Tweede Wereldoorlog maar sindsdien kampt met post-traumatische stress, én zijn interim-therapeut anderzijds: de Franse antropoloog Georges Devereux die Jimmy begeleidt in een psychiatrische instelling voor oorlogsveteranen.
Hoewel Desplechin de bizarre dromen en nachtmerries van de getroebleerde Indiaan inventief en sfeervol aankleedt en zijn psychodrama in een piekfijn jaren veertig-jasje steekt, hoeft je dan ook niet veel spectaculaire actie te verwachten.
Wat je krijgt is – conform Desplechins vorige werk – een onderhoudend praatdrama over de kronkels van de geest, de raadsels van het hart en de spelingen van het lot. En dat met twee mannen die langzaam ontdekken dat ze meer gemeen hebben dan ze aanvankelijk dachten.
Matthieu Amalric geeft zijn Franse amateur-freudiaan enkele licht manische tics mee, terwijl Benicio del Toro zijn psychisch labiele Blackfoot-veteraan neerzet als een emotioneel frigide kolos met een rare dictie.
Af en toe levert dat verbaal vuurwerk op en Desplechin filmt, knipt en plakt alles als een deugddoend klassiek kostuumdrama uit de oude Hollywooddoos, alleen sleept het tweede deel nodeloos lang aan, worden enkele subplots vluchtig aangeraakt (Amerika’s racistische verleden) om (te) snel terug te worden verlaten en blijf je emotioneel op je honger zitten.
‘Highly fascinating’ zou Mister Spock over deze One Indian Flew Over the Cuckoo’s Nest zou zeggen, maar die kwam natuurlijk ook van een andere planeet.
Dave Mestdach
