Cannes Filmrecensie Inside Llewyn Davis

Wat een folkzanger lijden kan: de Coens tonen het in hun heerlijk misantropische en super stijlvolle sixties komedie Inside Llewyn Davis.

Dat Joel en Ethan Coen hun personages met sardonisch genoegen aan de meest grillige spelingen van het lot onderwerpen; het bleek al in Blood Simple, Barton Fink, Fargo, No Country for Old Men, A Serious Man en ander fraais, en in deze heerlijk venijnige, poëtische en stijlvolle retrokomedie is dat niet anders.

Schlemiel van dienst is Llewyn Davis (Isaac Davis), een folkzanger die begin jaren zestig hard timmert aan zijn carrière maar niet veel verder raakt dan wat sessiewerk of een lokale folk club hier en daar.

Bovendien worden de zaken des levens er voor Llewyn niet luchtiger op wanneer hij zijn eveneens zingende ex (Carey Mulligan) met jong blijkt te hebben geschopt, zijn manager hem aan geen enkele deftige gig kan helpen, hij elke dag op iemand anders sofa moet slapen en hij de kat van een bevriend echtpaar laat ontsnappen.

Geen wonder dat Isaac Davis dan ook met ogen triestiger dan die van Droopy alle kleine en grote kwellingen van zijn personage Llewyn ondergaat, terwijl de Coens alles strak en stijlvol in breedbeeld borstelen en de sores van de beproefde singer-songwriter larderen met folksongs waarvan je – zoals zo vaak bij de Coens – nooit precies weet of ze nu hommage aan het genre brengen, dan wel een pijnlijk grimassende, in uitgestreken misantropie gedrenkte parodie.

Zoals Llewyns iets succesvollere collega Bob Dylan ooit neuzelde: The answer my friend, is blowing in the wind.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content