Duivel-doet-al James Franco maakt van Faulkners romanklassieker As I Lay Dying een bevreemdende boerenballade vol splitscreens. Zoals Jiskefet zou zeggen: Raarrrrr.
Tussen het acteren, beeldhouwen, dichten, schrijven en presenteren door vond James Franco de voorbije maanden kennelijk ook nog de tijd om William Faulkers great American Novel As I Lay Dying naar het doek te vertalen.
Franco speelt zelf de rol van Darl Bundren, lid van een arme redneck-clan uit het Mississippi van de jaren twintig die de pas gestorven matrone Addie Bundren in een nabijgelegen dorp willen begraven. Het blijkt het startschot vol een hobbelige rit met huifkar door het zompige hartland van Amerika, door Franco in breedbeeld gezet met splitscreens die de scènes vanuit meerdere hoeken belichten en gemonteerd worden op een dissonante countrysoundtrack.
Dat levert een aparte, poëtische en intens aardse lezing van Faulkers klassieke familietragedie op, maar Franco’s aanpak maakt de emotionele inleving er niet makkelijker op, terwijl de Bundren-broers nooit echt tot volbloed personages stollen. Het lijkt alsof de kijker niet op de begrafenis van ma Bundren is uitgenodigd, maar anderhalf uur lang wordt hij wel met modderige mozaiëkbeelden geprikkeld, geplaagd, beproefd en ondergedompeld in pure, onversneden Southern Gothic.
Franco’s mentor – wijlen Robert Altman – knikt tevreden; de popcornvreter die enkel Franco’s mooie snoetje wil zien waarschijnlijk iets minder.
Dave Mestdach
