Dat het palmares dit jaar een verrassing is, is even eufemistisch als stellen dat Mel Gibson niet meteen de grootste jodenvriend is.
De Gouden Palm voor Apichatpong Weerasetakhul’s reïncarnatiefabel Uncle Boonmee. De Grand Prix (de officieuze zilveren Palm) voor Xavier Beauvois’ spirituele noodlotsdrama Des Hommes et des Dieux, plus: Matthieu Almaric die tot beste regisseur wordt uitgeroepen voor zijn on-the-roadkomedie Tournée. Dat het palmares dit jaar een verrassing is, is even eufemistisch als stellen dat Mel Gibson niet meteen de grootste jodenvriend is. Of de laureaten hun oorkondes – uitgereikt door juryvoorzitter Tim Burton – ook verdienen, is een vraag die ik helaas pas later zal kunnen beantwoorden. Vanwege de blogs, interviews, overlappende screenings en andere ongemakken heb ik Uncle Boonmee namelijk geeneens gezien, al had ik de film nota bene in mijn allereerste blog nog getipt als cinefiele must see.
Wat me alvast pleziert aan het eigenzinnige palmares is dat Burton en co duidelijk niet gezwicht zijn voor commerciële druk of cinefiele correctheid, gelet op de afwezigheid van grote regisseursnamen als Alejandro Gonzalez Inarritu (Biutiful) en Mike Leigh (Another Year) die bij veel critici nochtans in pole position lagen. Toch hangen aan Burtons verrassende keuze voor de filmliefhebber mogelijk ook minder positieve consequenties vast. Het grootse deel van de films die dit jaar in Cannes in de hoofdcompetitie zaten, hebben door hun oncommerciële karakter immers nog steeds geen Belgische verdeler, zodat het voorlopig koffiedik kijken blijft waar, wanneer en op hoeveel kopijen Uncle Boonmee en Tournée bij ons in de bioscoop zullen te zien zijn. For what it’s worth: mijn persoonlijke favorieten van de 24 films die ik dit jaar – ondanks het bloggen, interviewen en arrogante Fransen afblaffen – te zien kreeg.
1. Poetry (Lee Chang-dong)
2. The Housemaid (Im Sang-soo)
3. Des Hommes et des Dieux (Xavier Beauvois)
4. Inside Job (Charles Ferguson)
5. Another Year (Mike Leigh)
