Burn, Hollywood, Burn: 5 films die de filmindustrie hekelen

In de sardonische satire ‘Maps To The Stars’ richt maestro David Cronenberg – deze week aan het woord in Knack Focus – de spot op Hollywood. Vijf andere topfilms waarin de filmindustrie haar eigen mythe doorprikt.

Sunset Boulevard (Billy Wilder, 1950)

I àm big. It’s the pictures that got small! In de moeder aller Hollywoodfilms over Hollywood toont grootmeester Billy Wilder in flashback, en met de nodige koele wreedheid, hoe een verzopen scenarist zich in de schoot weet te murwen van Norma Desmond, een vergane glorie van de stille film. Een onverslijtbaar meesterwerk over de giftige cocktail van roem, rijkdom en ambitie, met iconische rollen voor Lilian Gish als vergeelde diva Norma Desmond, Erich Von Stroheim als haar butler en ex-echtgenoot en William Holden als haar amant tegen wil en dank.

Barton Fink (Joel en Ethan Coen – 1991)

Slapstick meets satire meets horror in deze vierde langspeler van de broertjes Coen. Het titelpersonage wordt gespeeld door John Turturro, die zich uitleeft als een impotente scenarist die naar Hollywood afreist om de wereld te veranderen en zich en passant onmetelijke levenswijsheid toedicht (“I will show YOU the life of the mind!”). De tics en kleine kantjes van Tinseltown worden zo uitvergroot dat de trip door de Hollywoodcoulissen gruwelijk-grappig wordt, met de groeten van John Goodman als (bemoei)zieke buurman from hell.

The Player (Robert Altman – 1992)

New Hollywood-icoon Robert Altman baseerde zich op Michael Tolkins gelijknamige roman voor deze ontluisterende komedie over een Hollywood executive (Tim Robbins) die anonieme doodsbedreigingen krijgt van één van de talloze scenaristen die hij inmiddels de deur heeft gewezen. Wie van hen dat is, daar heeft hij het raden naar, maar dat houdt hem niet tegen om een jonge schrijver (Vincent D’Onofrio) impulsief om te leggen. Een Altmaneske kijk in de slangenkuil die Hollywood heet, met cameo’s van Cher, Harry Belafonte, John Cusack, Elliot Gould, Jack Lemmon, Peter Falk, Nick Nolte en talloze andere lokale paradijsvogels.

Ed Wood (Tim Burton – 1994)

Tim Burtons biopic over de legendarisch slechte, én cross-dressende, lowbudgetregisseur die in de jaren vijftig campklassiekers als Plan 9 from Outer Space en Glen or Glenda ineen flanste, is zowel een satire op Hollywood als een liefdevolle ode aan de B-film. Hollywoods lompe neiging om haar uitgedoofde sterren bij het grof vuil te zetten – in casu Wood (Johnny Depp) en Dracula-vertolker Bela Lugosi (Martin Landau) – wordt vakkundig op de korrel genomen. Maar tegelijk spat Woods, én Burtons, liefde voor de film van het scherm.

State and Main (David Mamet – 2000)

William H. Macy is op zijn smerigst en wijlen Philip Seymour Hoffman op zijn zieligst in deze enigszins vergeten komedie. Een filmploeg strijkt neer in een klein stadje in Vermont, waar de bevolking haar waarden gretig inruilt voor een schilfertje glitter en glamour. De sterren van de film die ze wanhopig van de grond proberen krijgen zijn Bob Barrenger (Alec Baldwin), die niet van de lokale lolita’s kan blijven, en Claire Wellesley (Sarah Jessica Parker), die weigert uit de kleren te gaan. Hollywood vakkundig in zijn blootje gezet door regisseur-toneelschrijver-Pulitzerprijswinnaar en beroepscynicus David Mamet. (TVL)