‘Big Eyes’, onderhoudende blik achter de schermen van de Amerikaanse Droom

Tim Burton waagt zich 21 jaar na ‘Ed Wood’ opnieuw aan een biopic, deze keer over Margaret Keane die in de fifties en sixties furore maakte met haar kitschschilderijen van kinderen met onmogelijk grote ogen.

Tim Burton laat zijn gotische poppenkast even links liggen en waagt zich 21 jaar na het geweldige Ed Wood nog eens aan een biopic, deze keer over Margaret Keane, de Amerikaanse schilderes die in de fifties en sixties furore maakte met haar kitschschilderijen van kinderen met onmogelijk grote ogen, hoewel het haar manipulatieve, rokkenjagende en mythomane vent Walter was die jarenlang de waanzinnig populaire werken signeerde en op die manier met alle eer ging lopen.

Hoe de naïeve Margaret zich door Walter liet strikken en waarom ze al die tijd de waarheid verzweeg, is de melodramatische leidraad van deze mild feministische biografie, waarin cameraman Bruno ‘Amélie Poulain’ Delbonnel de kleur- en lichtfilters op elf zet, alsof je naar een ijl huis-, tuin- en ateliersprookje zit te staren. Maar hoe fraai de plaatjes ook ogen en hoe koket Amy Adams ook door het maniëristische beeld huppelt als de anonieme artieste gevangen tussen kunst en kitsch, waarheid en leugen, liefde en misbruik, nooit weet Burton écht in de ziel van zijn personages te loeren of de contouren van zijn formulescript weg te borstelen, terwijl Christoph Waltz opnieuw krampachtig loopt te bewijzen wat voor een houten klaas hij is.

Een onderhoudende blik achter de schermen van de Amerikaanse Droom, maar afgezien van de lumineuze look ook zo futiel en inwisselbaar als een van Margaret Keanes bandwerkschilderijtjes.