Berlinale 2016: Recensie ‘Midnight Special’ van Jeff Nichols

© gf
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Jeff Nichols hinkt Spielberg achterna in deze sfeervolle maar curieuze en schizofrene SF-thriller.

Jeff Nichols, die eerder zijn talent showde met de prima indiefilms Mud, Shotgun Stories en Take Shelter, had vooraf aangekondigd dat hij voor zijn vierde langspeler in de voetsporen – en de traditie – van Steven Spielberg wilde treden. Dat doet hij dan ook met Midnight Special, een familiaal gedreven sciencefictionfilm die bij vlagen zo Spielbergiaans is dat Nichols hem evengoed Close Encounters of the Fourth Kind had kunnen dopen.

Het verhaal gaat over een vader die zijn zoontje, dat over bovennatuurlijke gaven blijkt te beschikken, uit de handen van de regering én van een sekte wil houden – de regering ziet die jongen als een wapen, de sekte denkt dat hij de Messias is. Vader en zoon slaan op de vlucht, en wat volgt bevat ongeveer dezelfde ingrediënten als Close Encounters: een familieman die zich tot manische held ontpopt, contact met buitenaardse wezens, special effects en een religieuze ondertoon.

Er zit veel in Midnight Special om van te houden. De eerste veertig minuten zijn zwierig en sfeervol met veel zin voor milieu en natuur, en zelfs een vleugje Terence Malick. En de bekende koppen van dienst – Adam Driver, Michael Shannon, Kirsten Dunst en Joel Edgerton – zetten prima vertolkingen neer. Alleen vertoont de plot gaandeweg alsmaar meer zwarte gaten, begint het tempo danig te sputteren en dreigt de slotact, met zijn SF-bombast en geforceerde montage, weggebeamd te worden richting het ijle niets.

Op geen enkel moment komt Nichols dan ook in de buurt van zijn grote held Spielberg, en bovendien is Midnight Special een moeilijk te slijten beestje. Om bij het popcornpubliek te scoren, zitten er te veel weerhaakjes en te weinig rechttoe rechtaan spektakelmomenten in. Aan de andere kant is het een film met aliens en special effects, wat dan weer te weird en te veel genre is voor het arthousecircuit.

Een schizofreen zorgenkindje dus, maar toch één dat, ondanks alles, aan de borst kunt drukken.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content