Herlees onze recensie van Gouden Beerwinnaar ‘Fuocoammare’: tussen vérité en fictie

Gianfranco Rosi © Reuters

In Fuocoammare zoomt documentairemaker Gianfranco Rosi in op het eiland Lampedusa, haar inwoners en de Afrikaanse vluchtelingen die er dagelijks aanspoelen.

Twee jaar geleden zorgde Gianfranco Rosi voor een primeur door als eerste documentairemaker ooit de Gouden Leeuw in Venetië te winnen, toen met Sacro Gra, waarin hij mensen portretteert die aan de periferie van de stad Rome wonen. Dit keer onderneemt de Italiaanse regisseur een poging om als als eerste documentairemaker de Gouden Beer te winnen en dat met ‘Fuocoammare’; vrij vertaald ‘vuur op zee’.

Het verhaal gaat over het reilen en zeilen op het Italiaanse eiland Lampedusa, waar de afgelopen jaren zowat 400 000 vluchtelingen aanspoelden en meer dan 15 000 lijken uit de zee werden opgevist. In zijn gekende stijl, met statische long takes, meandert Rosi opnieuw tussen vérité en fictie, en jongleert hij terug met filmische registraties waarvan je als kijker niet goed weet of ze nu spontaan verliepen, dan wel in scène werden gezet.

In ‘Fuocoammare’ focust Rosi op verschillende inwoners van het eiland: onder meer op een jongetje dat graag met zijn katapult speelt, maar nogal gemakkelijk zeeziek wordt. Verder is de lokale dokter die zich doorgaans enkel over de eilandbewoners ontfermt, maar nu ook geconfronteerd wordt met verkrachte vrouwen, dode kinderlijkjes en andere gruwelijkheden. En dan is er ook nog een oude weduwe, die nog altijd het bed opmaakt alsof haar overleden man er nog altijd is.

Met zijn nieuwe docu wil Rosi aantonen dat zij, en bij uitbreiding alle inwoners van Lampedusa, ondanks alle mensonterende ellende om hen heen, ook een gewoon leven leiden. Veeleer dan expliciet te focussen op de vluchtelingenproblematiek legt hij de nadruk op hun dagelijkse doen en laten. De delicate, brandend actuele materie wordt op die manier op een niet-politieke manier benaderd, maar dat maakt de politieke en emotionele impact er niet minder op. Wel integendeel.

Een humanistisch en intelligent opgebouwd manifest dat tot nadenken stemt, en een doorleefde ode aan het leven en het overleven, zowel voor de inwoners als de vluchtelingen die spartelen – helaas ook letterlijk – voor hun eigen stukje paradijs. (DM)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content