‘Amai dat is daar proper’: in de bioscoop met Fifty Shades of Grey

Katrin Swartenbroux
Katrin Swartenbroux Chef Lifestyle KnackWeekend.be

Onze redactrice trotseerde, gewapend met een blikje bier (de flesjes wijn waren al op), de met ijspralines en oestrogeen overladen wachtrij voor Fifty Shades of Grey. Ze grinnikte éénmaal, bulderlachte evenveel maar heeft niet De Grote Seksfilm van de 21e Eeuw gezien.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Ik was mijn sfeerverslag graag begonnen met mezelf al duchtig vingerend een weg te zoeken tussen verschillende bijzinnen en adjectieven die het tafereel van te zware vanilleparfums, rijlaarzen en Venetiaanse maskers in de inkomhal van Kinepolis moesten beschrijven. Jammer genoeg was er van voorspel geen sprake. Ik had natuurlijk geen ticket voor de hopeloos uitverkochte Ladies Night, maar ik hoopte toch op een tikje commotie (of tenminste een dresscode), wat met de sensationele tegenstand van de Belgische BDSM-beweging (nou dààr is een Facebookgroep waarvoor u uw baas best niet zou befrienden op social networksites), die aankondigde in full gearen hevig protesterend aan de filmzalen te zullen plaatsnemen.

U begrijpt dat ik me dus volledig voorbereid had op een erehaag van voorbindlullen en een prieel van omhooggetakelde manspersonen wiens balzakken lijzig en verwijtend over mijn kruin zouden strelen wanneer ik het bioscoopcomplex waagde binnen te wandelen. Een goodiebag met pluchen handboeien is als compensatie dan nogal magertjes.

Vuistdikke strandromans en vette clichés

De echte shock kwam echter later, in de Kinepolisshop, waar de cola light en miniatuurwijnflesjes reeds uitverkocht bleken te zijn – de Vlaemsche Vrouw houdt blijkbaar niet alleen van vuistdikke strandromans maar blijkbaar ook van vette clichés. ‘Oh my God seffens ZIEN we die dus echt hé!’

Gewapend met een blikje bier trotseerde ik de met ijspralines en oestrogeen overladen wachtrij waar ik iemand zich koelte zag toewuiven met een zak M&M’s. Lees laatste zin gerust nog eens opnieuw en wentel u even in de mental picture; deze is immers beter dan wat u hier voor de rest aan verontwaardigd getokkel onder ogen zal krijgen – om nog maar te zwijgen over de hele reden van dit stuk: de Fifty Shades of Grey-film.

'Amai dat is daar proper': in de bioscoop met Fifty Shades of Grey

Omdat iedereen een eigen invulling geeft aan rollen als ‘dominant’ en ‘submissive‘ zat er ook een handjevol mannen in de zaal, die zich ongemakkelijk met hun gsm bezighielden of helemaal weggezakt in hun pluchen bioscoopzitje een nieuw voornemenslijstje aan het opstellen waren. Een enkeling staarde vrolijk glunderend in het niets, zich vast voorstellend hoe zijn vriendin straks als wederdienst enkele van Anastasias kunstjes zou tentoonspreiden in de slaapkamer.

Schrijven dat de zaal afgeladen vol zat met enthousiaste fans zou (naar mijn inschattingsvermogen) overdreven zijn. Her en der keken vriendinnengroepjes vijandig grijnzend om zich heen, klaar om de film Snapchatgewijs met de grond gelijk te maken, want filmbonzen voelen natuurlijk het verschil tussen geld van oprechte fans en de flappen die uitgegeven werden om met de film te kunnen lachen.

Toegegeven ik ben (opgepast: eufemisme op de dool!) ook niet de grootste fan van de Shades-trilogie, maar ik gaf de verfilming wel een eerlijke kans. De godsgruwelijke schrijfstijl van E.L. James, moeder van het meest stupide romanpersonage ter wereld, zou op het zilveren scherm hopelijk verloren gaan en wie met tegenzin naar Jamie Dornans blote bovenlijf gaat kijken, kan maar beter een thermometer in haar vagijn pleuren. Bref: toen de zaallichten uitgingen, probeerde ik alles wat ik me nog kon herinneren van het bestsellende onding te vergeten en me te laten meedrijven op een golf van opwinding en een dijk van een soundtrack.

'Amai dat is daar proper': in de bioscoop met Fifty Shades of Grey

Humeurige hipster

De film begint zoals het boek: in het appartement van de vrouwelijke protagonist Anastasia Steele (Dakota Johnson) die zich, gekleed in een vintage hemdje met bloemenmotief, klaarmaakt voor haar interview met Mr. Grey (Jamie Dornan). Een fixie aan de bakstenen muur, porseleinen kopjes die net niet maar eigenlijk net wel bij elkaar passen, een overvolle kast met vinylplaten en enkele beduimelde Thomas Hardy-boeken.

Ik weet niet wat met u, maar Anastasia afbeelden als humeurige hipster is zowat het beste dat deze verfilming overkomen is. Het feit dat Mr Grey een state of the artNespresso in plaats van een aeropress op zijn aanrecht heeft staan, verklaart haar zure blik en hem dronken bellen vanuit de rij van de discotheektoiletten is het meest 1996e dat iemand ooit gedaan heeft. Haar zelfrespect heeft ze allicht ingeruild voor een handgesneden stempelset, uitlatingen als ‘Oh my’ zijn heerlijk vintage en vrijen met een man omdat hij een fatsoenlijk uiterlijk en heel veel geld heeft, is een typische daad voor een ‘basic bitch‘.

Het lijkt ook alsof deze Anastasia iets meer pit in zich heeft zitten dan haar papieren evenknie. Hoewel scenarist Kelly Marcel moest vasthouden aan de stroeve dialogen die E.L. James destijds uit haar klavier wist te persen, weet Dakota Johnson de woorden af en toe met overtuiging en de nodige twinkeling in haar ogen te brengen. Er was zelfs een keer dat ik geheel on cue met de zaal mee moest grinniken – de schaterlach bij het uitbraken van de zin ‘I’m gonna fuck you right into the middle of next week‘ niet meegerekend.

'Amai dat is daar proper': in de bioscoop met Fifty Shades of Grey

Gedroogd bloed op rijzweepjes

Want jawel, onder het vaandel never change a winning team is Christian Grey nog steeds zijn welbespraakte, humeurige, manipulatieve zelf. Jamie Dornan ‘frows‘, ‘murmurs‘, ‘scowls‘ en ‘grins‘ zich een weg naar het hart en de onderbroekjes van mijn medebioscoopgangers, al durfde ik er mijn linkervoet om te verwedden dat niet iedereen gecharmeerd was door hun plots vleesgeworden fantasie. Lezen dat iemand zijn partner verbiedt om haar moeder te bezoeken is immers een helemaal andere ervaring dan het uitgebeeld zien, nietwaar.

Halverwege de film – dénk ik, het tijdsruimtecontinuüm durft al wel eens wispelturig te zijn in het bijzijn van Christian *hijg* Grey- weerklonk er woest geroep en geweerschoten vanuit een naburige zaal. Een jammerlijk afgesteld geluidsysteem zo bleek, maar ik zal vast niet de enige geweest zijn die wat ongemakkelijk op haar stoel heen en weer schoof, denkende aan een bepaalde groepering met anger management issues die de vrouwen in deze zaal ongetwijfeld een lesje wilde leren voor het kijken naar alle vieze, vieze seks.

Dat laatste viel trouwens nogal mee; veel meer dan wat gestreel, gefrunnik, gefriemel en gehijg werd er niet getoond, al was dat voor sommige vrouwen al wel voldoende. ‘A-a-amai zo’n proper appartement’ prevelde er eentje terwijl Christian Grey zijn ‘Playroom’ toonde, alsof haar eigen poetsvrouw weigerde het gedroogde bloed van haar collectie rijzweepjes te krabben.

Fifty shades of fucked up

Nee, de Grote Geile Seksfilm Van de 21e eeuw is hij niet, maar toch zit ik met vreugd nog tot Pasen in een vertoning van Fifty Shades: The Movie dan dat ik nog één hoofdstuk van de geschreven trilogie onder ogen moet krijgen.

Want hoewel de ‘fouten’ van het boek (de uitwerking van de personages, de misconceptie dat BDSM enkel is voor zij die sowieso al beschadigd zijn, de verheerlijking van een manspersoon als Christian ‘Because I Say So’ Grey) uiteraard ook overgenomen werden door de film, zijn de eindeloze beschrijvingen, de tamponscène en niet in het minst Anastasia’s innerlijke dialoog met haar geslachtsdeel/onderbewustzijn/alter ego/overleden huisdier? ons gespaard gebleven.

‘Hij was slecht maar niet ZO slecht, toch?’; mag u zo u wil interpreteren als aanrader.

TLDR: Ik denk dat Fifty Shades er baat bij had gehad om door de tijd te reizen en te releasen in 1998, toen we nog MSN-statussen hadden voor pareltjes als ‘I’m fifty shades of fucked up‘, geen weet hadden van de geile zwijmelarij van Cruel Intentions (Wer bist du, Ryan Philippe?), en zinnen als ‘I don’t do romance. I fuck. Hard.‘ nog niet uitgesproken waren door 50 Cent.

Wie nog op zoek is naar een zwoele invulling van Valentijnsavond kan op zaterdag 14 februari om 23u30 terecht in alle complexen van Kinepolis (behalve Palace Luik) voor het ‘kinky kijkspel’ tussen Christian Grey en Anastasia Steele. Tip: de Kinepolis van Antwerpen ligt net naast de Brico.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content