‘A Bigger Splash’ op filmfestival Venetië: Rond het zwembad met Matthias Schoenaerts en Tilda Swinton

Matthias Schoenaerts en Tilda Swinton in 'A Bigger Splash'. © gf

Lijven en geesten botsen lustig op elkaar in Luca Guadagnino’s zonovergoten ‘A Bigger Splash’, met Matthias Schoenaerts, Tilda Swinton, Ralph Fiennes en Dakota Johnson in een onstuimig ménage-à-quatre.

Maakte François Ozon met het verleidelijke Swimming Pool tien jaar geleden al een soort van remake van de sensuele klassieker La Piscine (1969), dan is het dit keer de beurt aan Luca ‘Io Sono l’Amore’ Guadignino, die naast zijn muze Tilda Swinton ook Ralph Fiennes, Dakota Johnson en Matthias Schoenaerts rond het zwembad – en elkaar – laat kronkelen.

Swinton speelt Marianne, een Britse rockdiva die een operatie aan haar stembanden heeft ondergaan en bijgevolg een paar weken niet mag praten, wat niet zo erg is aangezien het er met haar nieuwe vlam – de jonge, Belgische filmmaker Paul (Schoenaerts) – toch eerder fysiek dan verbaal aan toe gaat. Vrijen en luieren onder de Zuid-Italiaanse zon is zowat de hoofdbezigheid van het koppel, tenminste tot hun zomerse rust wordt verstoord door de komst van Mariannes flamboyante ex, de platenproducer Harry (Ralph Fiennes), die zijn sexy dochter Penelope (Dakota Johnson) heeft meegebracht.

Matthias Schoenaerts, Tilda Swinton, Dakota Johnson en Ralph Fiennes. Schoon volk.
Matthias Schoenaerts, Tilda Swinton, Dakota Johnson en Ralph Fiennes. Schoon volk.© gf

Dat één en ander leidt tot heftige intriges – seksuele, psychologische en uiteindelijk ook criminele – voel je al van in de eerste scènes van deze romantische thriller annex donkere zedenkomedie. En net als in zijn vorige film Io Sono L’Amore – ook al over een gedoemd koppel en verboden passie – zet Guadagnino alles wulps in beeld, met soms bizarre overgangen, vreemde zoom-ins en bruuske tilts, alsof hij tussen de romantische innuendo zijn postmoderne signatuur wil zetten en er een paar vervreemdingeffecten aan wil toevoegen.

Wat op het eerste niveau werkt als een verleidelijke en onderhoudende relatiestudie vol onder- en bovenhuidse spanningen, en sexy volk met weinig of nog minder kleren aan, wordt dan ook tegelijk een excentrieke metafilm, één die niet alleen knipoogt naar La Piscine, maar evengoed naar de heetgebakerde Joseph Losey-films van de jaren zestig, naar de excentrieke beeldopera’s van Ken Russell, en naar de popartcataloog van David Hockney, zoals de titel al aangeeft.

Subtiel en grotesk, donker en ironisch, beheerst en uitzinnig, kunst en kitsch tegelijk, en dus een prima excuus om twee uur in de lome zon rond het zwembad te hangen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content