12 regisseurs die hun eigen film verafschuwden

Zelfs de beste regisseurs maken wel eens fouten. Twaalf voorbeelden van films waar de makers zelf zich diep voor schaamden.

1. Tony Kaye – American History X

De Britse regisseur Tony Kaye is een echte perfectionist. Terwijl de filmstudio New Line Cinema al tevreden was met de film wilde Kaye meer tijd om de puntjes op de i te zetten. Hij kreeg acht weken waarin hij de film terugbracht van 119 minuten naar 87. New Line Cinema besloot toch de 119 minuten durende versie uit te brengen. Kaye was hier zo boos over dat hij de film publiekelijk bekritiseerde en zelfs probeerde zijn naam van de affiche te verwijderen.

2. Woody Allen – Annie Hall

Annie Hall won vier Oscars en wordt door filmcritici gezien als het beste werk van Woody Allen. Voor Woody Allen zelf is de film juist één grote teleurstelling. Hij wilde laten zien wat er in het hoofd van een man omgaat, maar die boodschap is helemaal niet overgekomen, zegt Allen over de prent. ‘Niemand begreep waar het over ging en de relatie tussen mijzelf en Diane Keaton was het enige waar iedereen om gaf. En dat is niet waar ik om gaf”. Allen wilde de film zo graag kwijt dat hij voorstelde gratis een film te maken voor de distributeur van de film als ze Annie Hall op zouden bergen in de kast.

3. David Lynch – Dune

In 1984 vroeg producer Dino De Laurentiis aan David Lynch om het boek Dune van Frank Herbert te verfilmen. Nadat eerdere pogingen van de Chileense regisseur Alejandro Jodorowsky en van P. Jacobs waren mislukt zou dit de derde en hopelijk goede keer worden. Maar David Lynch was er zelf niet van overtuigd dat het boek geschikt was voor het witte doek en door het enorme budget en de grote productie kon hij zijn creativiteit niet kwijt. Hij begon zich langzaamaan te distantiëren van het project. De film kwam er uiteindelijk wel, maar onder verschillende versies die nu in omloop staan, prijkt de naam ‘Alan Smithee’, het synoniem dat de Directors Guild of America gebruikte voor regisseurs die niets meer te maken willen maken met hun eigen film.

4. Joel Schumacher – Batman & Robin

Joel Schumacher huldigde altijd als principe dat hij geen vervolg zou maken op een succesvolle film. Maar hij zette één maal zijn eigen overtuiging aan de kant en maakte een sequel bij Batman & Robin. En dat had hij beter niet kunnen doen: de film werd een van de slechtste verfilmingen van een stripboek ooit. Joel Schumacher excuseerde zich er publiekelijk voor.

5. Alfred Hitchcock – Rope

Alfred Hitchcock begon in 1948 aan een ambitieus project: de verfilming van het toneelstuk Rope. Hij wilde de film op dezelfde manier maken als het toneelstuk: namelijk in real-time en in één lange scène. De film kreeg goede kritieken en ook commercieel werd het een succes, maar Hitchcock zelf was zo ontevreden dat hij de filmrechten opkocht in de hoop dat de film nooit meer uitgebracht zou worden. Na zijn dood in 1980 gebeurde dat alsnog.

6. Dennis Hopper – Catchfire

In 1990 regisseerde Dennis Hopper de thriller Catchfire met Jodie Foster in de hoofdrol. De productiemaatschappij Vestron Pictures was niet tevreden met de manier waarop de film vorm kreeg en maakte er, zonder medeweten van Dennis Hopper, een goed verteerbare versie van. Hopper trok zich terug voordat de film in de cinema kwam. Niet zijn naam, maar Alan Smithee is te zien op de aftiteling. Hopper maakte later wel zijn eigen versie van de prent en bracht die uit met de titel Backtrack.

7. Stanley Kubrick – Fear and Desire

Stanley Kubrick behoort tot de beste regisseurs in de geschiedenis van de film. Maar over zijn filmdebuut Fear and Desire uit 1953 was hij alles behalve tevreden. Hij noemde de film amateuristisch, ongepolijst en onzinnig. Hij kocht alle negatieven en prints om ervoor te zorgen dat de film nooit meer vertoond zou worden. Toch bleek er nog één exemplaar te liggen in het George Eastman House. In 2012 werd de film opnieuw uitgebracht. Gelukkig voor Kubrick hoefde hij dit niet meer mee te maken, hij overleed in 1999.

8. Steven Soderbergh – The Underneath

Steven Soderbergh maakte in 1989 een succesvolle entree in de filmwereld met zijn debuut Sex, Lies and Videotape. Zijn echte doorbraak zou komen met Out of Sight in 1998. Maar daartussen maakte hij nog The Underneath met Peter Gallagher in de hoofdrol. De kritieken waren niet eens slecht, maar Soderbergh zelfs beschouwt de film nog altijd als een persoonlijk dieptepunt en noemde de film ‘kind of a mess’, ‘dead on arrival’ en ’totally sleepy’.

9. Michael Bay – Transformers: Revenge of the Fallen

Over commercieel succes had Michael Bay met dit vervolg op de eerste Transformers film niet te klagen, maar zelf noemt hij de prent kortweg ‘rommel’. Eigenlijk valt de regisseur weinig te verwijten want de film werd gemaakt tijdens de staking van de Writers Guild of America in 2007 en 2008 waardoor hij geen fatsoenlijk script had om mee te werken.

10. Jerry Lewis – The Day the Clown Cried

In 1972 regisseerde Jerry Lewis deze film over een circusclown die tijdens de Tweede Wereldoorlog naar een concentratiekamp werd gestuurd en kinderen naar de gaskamers leidde. Lewis vond de film zo slecht dat deze nooit is uitgebracht. Lewis is ook niet van plan de film nog ooit te tonen: ‘Ik schaamde me over dit werk en was blij dat ik de macht had om de film op te bergen en nooit aan iemand te tonen. Het was slecht, slecht, slecht.”

11. David Fincher – Alien 3

Na een carrière met het maken van muziekvideo’s besloot David Fincher in 1992 zijn eerste stappen in de filmindustrie te zetten. Zijn debuut werd zo’n debacle dat hij de cinema bijna vaarwel zei voordat hij er goed en wel aan begonnen was. Voordat hij begon met Alien 3 was het script nog niet klaar en tijdens hetfilmen werd het voortdurend veranderd. Bovendien moest hij aan zoveel producers en studiobonzen verantwoording afleggen dat hij er geen enkel plezier meer aan beleefde. Hij stopte met de film voordat deze in productie ging. Gelukkig zorgde deze eerste slechte ervaring er niet voor dat Fincher helemaal geen films meer wilde maken.

12. Arthur Hiller – An Alan Smithee Film: Burn Hollywood Burn

Arthur Hiller wilde met deze film een satire maken over de filmindustrie. Het gaat over de regisseur Alan Smithee die een film maakt waar de filmstudio dusdanig aan gaat sleutelen dat hij zijn naam niet meer aan de film verbonden wil zien. Maar het enige pseudoniem dat hij kon gebruiken was Alan Smithee. Om zijn punt nog eens extra duidelijk te maken vermeldde Hiller niet zijn eigen naam, maar Alan Smithee als regisseur. Het publiek begreep de cynische boodschap niet. De film won vijf Golden Rapsberry Awards waaronder die voor het slechtste script en de slechtste film. En de Directors Guild of America besloot naar aanleiding van deze film niet meer de naam Alan Smithee te gebruiken onder films waarbij regisseurs hun eigen naam niet vermeld wilden zien, maar voortaan voor iedere film een ander pseudoniem te gebruiken.

(Mental Floss/MS)