Voor het negende jaar op rij portretteerde Knack Focus de hele zomer lang de meest beloftevolle jonge Vlaamse leeuwen uit het culturele veld. Van het jongste sportanker van Het Journaal ooit Aster Nzeyimana tot hét muzikale fenomeen van 2016 Bazart: dit zijn de zeven beloften van 2016.
1. FAISAL (dj/producer, 25 jaar)
Dj’en: het kan ook zonder fistpumpen, champagne en ‘Put your hands in the air!’ Of dat is toch wat Faisal – u kent hem van Studio Brussel en uw lokale discotheek – elk weekend bewijst.
Op zich kan iedereen wat hij doet. Wie wil, downloadt in een uur een volledige set. Wie niet kan mixen, laat een systeem als Serato dat in zijn plaats doen. Geen tak van de kunsten die in het jongste decennium meer gedemocratiseerd is dan de dj-scene. In 1998 zong Soulwax nog dat iedereen een dj wil zijn, ondertussen is dat achterhaald: iedereen ís een dj. Alleen: Faisal toont dat er wel degelijk nog een verschil is met een góéde dj. In het geëxplodeerde dj-landschap heeft de Antwerpse Lommelaar zich tot de wonderboy van de Belgische scene ontpopt. Het bekendst is hij van zijn wekelijks draai-uur op Studio Brussel. Zijn remixes en bootlegs worden door grote namen als Gilles Peterson en A-Trak gedraaid. En op de recentste Elektropedia Awards werd hij tot de derde beste dj van het land uitgeroepen – na 2ManyDJs en Lefto. Dat zegt iets.
En dan is er nog zijn eigen muziek. Als Blatan bracht hij enkele fijne ep’s uit; als producer leverde hij beats voor artiesten als Baloji en The Subs, iets waar hij zich nog meer op gaat toeleggen. In vijf jaar tijd is zijn voornaam tot een merk uitgegroeid. Een mix van hiphop, r&b, soul, funk en het betere elektronische beatwerk, als u er een genre op wil plakken – al heeft hij dat zelf liever niet. Het doet er ook niet zo veel toe: nog even en hij is, zoals pakweg Lefto, een genre op zich.
”Bart De Wever is een makak’: ik vond dat grappig’: lees het volledige interview met Faisal.
2. CHARLOTTE VAN DEN BROECK, dichteres, 25 jaar
Als er iemand straks de dolende zielen voor de poëzie kan winnen, is zij het. Charlotte Van den Broeck is goed op weg om nieuw leven te blazen in de Vlaamse dichtkunst. Op geheel ongedwongen wijze.
Doorgaans is het niet de meest sexy wereld: als de literatuur al onder een stoffig imago lijdt, dan lijkt de poëzie helemaal naar de marge verdwenen. Verbannen naar de doodsprentjes, poëziescheurkalenders en verzamelbundels voor Valentijn. Het fijne: Charlotte Van den Broeck lijkt dat niet aan haar hart te laten komen. In 2015 debuteerde ze op 23-jarige leeftijd met Kameleon, een verfrissend ongedwongen dichtbundel over vrouwelijkheid, naïviteit, jong zijn, opgroeien en de liefde, waarmee ze meteen ook de Herman De Coninckprijs won. Kameleon was een coming-of-ageverhaal, zo u wil, dat de zinnelijkheid van Peter Verhelst combineerde met de schalkse relativering van Remco Campert – niet toevallig de twee namen die haar aan het dichten brachten. Toegankelijk ook, zonder te versimpelen. Als er iemand de dolende zielen voor de poëzie kan winnen, is zij het.
Ondertussen verkent ze met dezelfde kwaliteiten het podium. Voorlezen voelt vaak als een verplicht nummer voor schrijvers. Zelden heb je als toehoorder het gevoel dat je de tekst niet liever zelf aan het lezen zou zijn. Van den Broeck doet het anders. Beter. Ze kent haar gedichten van buiten. Ze weet de juiste toon te vinden. Maar vooral: ze slaagt erin een soort intensiteit te creëren. Het is iets bijzonders, weet iedereen die haar op de jongste Saint Amour de avond zag stelen. Van den Broeck is de beste voordrager van de Vlaamse en Nederlandse letteren. In oktober mag ze, als jongste schrijver ooit, de opening verzorgen van de Frankfurter Buchmesse, de grootste boekenbeurs van de wereld: dat is geen toeval.
3. ASTER NZEYIMANA (sportanker, 22 jaar)
Zelden werd er meer geschreven en getweet over een nieuw sportanker dan over hem: Aster Nzeyimana’s passage in deze sportzomer gaat niet onopgemerkt voorbij. Niemand die er dan ook aan twijfelt dat er straks meer voor hem wacht. ‘Als ik aan iets meedoe, wil ik winnen.’
Hij doet het nog maar een maand, maar hij heeft al de flair van een routinier. Twee jaar geleden was Aster Nzeyimana – zoon van een Burundese dokter en een Belgische vroedvrouw – nog een student rechten uit Zele die in vierde klasse voetbalde en op de Gentse studentenradio presenteerde. Sinds eind mei is hij het jongste sportanker dat Het journaal ooit gehad heeft. Eén uitzending was genoeg om te weten dat hij het naturel, de zelfverzekerdheid en de gedrevenheid heeft waar tv om vraagt. En dat is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Zelden werd er meer geschreven, gesproken en getweet over een nieuwe sportjournalist. Zelden gingen zo veel meer meisjes en vrouwen Het journaal helemaal uitkijken. Niemand die dan ook twijfelt dat er straks meer volgt voor Nzeyimana. Te beginnen met de Olympische Spelen, die hij in augustus van elf uur ’s avonds tot vijf uur ’s nachts presenteert ten behoeve van de slapeloze sportliefhebbers. De VRT heeft plannen met deze jongen.
‘Echt: tienermeisjes zijn crazy in the coco’: lees het volledige interview met Aster Nzeyimana.
4. NATHALIE TEIRLINCK (regisseur, 31 jaar)
Het heeft zes jaar geduurd, maar het is het wachten waard geweest. Met haar eerste langspeler zal Nathalie Teirlinck (31) dit najaar de verwachtingen inlossen als jeune dame van de Vlaamse arthousecinema.
Ze heeft genoeg uitstraling om ook vóór de camera een carrière te hebben. Maar haar geprefereerde plek is erachter. Al even is ze nu de grote belofte van de Vlaamse arthousecinema. Sinds ze in 2006 op 21- jarige leeftijd debuteerde, won ze met haar kortfilms zowat alle prijzen die er in dit land te winnen waren. In 2010 kaapte ze op de Berlinale een nominatie voor de European Film Awards weg met haar kortfilm Venus vs. Me. Mysterieuze, melancholische cinema met een duidelijke vrouwelijke blik en veel visuele flair. Ze leek klaar voor de volgende stap. Er waren plannen voor een langspeler, geproduceerd door Savage Film, het productiehuis achter onder meer Rundskop. Ze was op weg om de jongste debutante sinds Fien Troch te worden. Alleen: het duurde uiteindelijk allemaal net iets langer. Pas dit najaar, dik zes jaar later, komt haar debuut Tonic Immobility eindelijk in de zalen.
‘Dat is niet meer de titel’, zegt ze.
‘Wat?’
‘De titel is veranderd. De film heet nu Le passé devant nous.’
‘Ik ben blij dat te horen.’
‘Hoezo?’
‘Tonic Immobility: had ik nooit kunnen onthouden.’
‘Dat dacht de producent dus ook.’
5. BAZART (band)
Eén single: meer had Bazart niet nodig om drie keer de AB uit te verkopen, 21 weken in de hitlijsten te staan en een plaatsje te bemachtigen op Pinkpop, Werchter en Pukkelpop. Nu de plaat eraan komt, wordt duidelijk dat Goudnog maar het begin was.
Het is kwart voor negen ’s ochtends op een zaterdag. Dag drie van Rock Werchter. Om twee uur in de namiddag moeten ze er Klub C openen. Het is een plek op de affiche die alles zegt over hun voorbije half jaar. Op zich zouden ze een plaats of vier hoger kunnen staan. Of dat is toch wat je zou verwachten van een groep die drie keer de AB uitverkocht, 21 weken in de hitlijsten stond, op Pinkpop stond en Het journaal haalde met beelden van een volle AB die uit zijn dak ging. Alleen: dat was er allemaal nog niet toen Herman Schueremans hen vier maanden geleden boekte. In februari was Bazart nog een beloftevol groepje met één vijf maanden oude single,Goud, die het niet onaardig deed op de radio, maar alweer over zijn piek leek.
Om maar te zeggen dat het vooruit is gegaan voor het onverwachtste popfenomeen van 2016. ‘Denk Engelstalige muziek, maar dan in het Nederlands’, worden ze op de site van Rock Werchter aangekondigd – een vrij accurate beschrijving voor hun Nederlandstalige synthpop, een genre waar nagenoeg niemand een jaar geleden in geloofde. Maar terwijl iedereen in de muziekwereld zich al maanden afvraagt hoe lang het nog zal duren voor de hype gaat liggen, dendert Bazart verder. Vandaag moet, met hun eerste full album in aantocht, de volgende stap zijn. Toon op Rock Werchter dat je een groot podium aankunt en een groot publiek kunt meeslepen, en je bewijst dat je meer bent dan één toevallige single. Niemand twijfelt eraan dat er straks een arenaconcert volgt als dat lukt. En dus is niet alleen hun rider aangepast, maar ook de set-up. Voor het eerst zullen ze met een eigen lichtinstallatie spelen – er is een vrachtwagen onderweg naar Werchter met hun podiumlicht. En voor het eerst is er een confettikanon.
‘Grote stap wel, het confettistadium.’
Mathieu Terryn lacht. ‘Ik hoop dat we er klaar voor zijn.’
‘Wie zal er op het knopje duwen?’
‘De lichtman. Tijdens de climax van het laatste nummer moet alle confetti de lucht in.’
‘Laat me raden: gouden confetti?’
‘Gele. Gouden confetti mocht niet van de organisatie: blijkbaar is dat biologisch niet afbreekbaar.’
‘Wat. Was. Dat?’: lees de volledige reportage in het spoor van Bazart op Rock Werchter.
6. BEN SLEDSENS (schilder, 24 jaar)
Hij is 24 jaar, werd door Rinus Van de Velde getipt en verkocht vervolgens in een week tijd alle werken van zijn eerste expo bij Tim Van Laere Gallery. Weinig jonge schilders voor wie het zo hard gaat als voor Ben Sledsens.
Sinds begin deze zomer is zijn solo-expo bij Tim Van Laere Gallery afgelopen, de galerie die onder meer ook Rinus Van de Velde vertegenwoordigt. Een expo die de 24-jarige Antwerpenaar, pas afgestudeerd, in één klap tot de wonderboy van de Belgische schilderkunst bombardeerde. Een week na de opening waren alle schilderijen verkocht – denk aan prijzen in de grootte-orde van tienduizend euro. Om maar te zeggen: het gaat hard voor Ben Sledsens. Wie de expo heeft gezien, snapt meteen ook waarom. Er zit een voor zich sprekend gemak in zijn werken. Niet alleen technisch. Hij slaagt erin een eigen beeldtaal te creëren, die evenzeer doet denken aan Henri Matisse, Pierre Bonnard en Henri Rousseau als aan strips en graffiti. Hij combineert de grote thema’s van de schilderkunst – naakte baadsters, stillevens, natuurlandschappen – met kleurrijke scènes uit het dagelijkse leven. Vaak zíjn dagelijkse leven: veel van wat Sledsens schildert, komt terug in de schetsen die hij maakt. Alsof hij zijn eigen leven verknipt en herwerkt tot het in de kunstgeschiedenis past.
7. ROMY LOUISE LAUWERS (actrice, 21 jaar)
Ze is stichtend lid van theatercollectief Kuiperskaai, speelde mee in Chaussée d’Amour en heeft straks haar eerste filmhoofdrol in My First Highway. Romy Louise Lauwers, dochter van Jan Lauwers en Grace Ellen Barkey, is aardig op weg om naam te maken voor zichzelf.
Haar ouders, dat zijn Jan Lauwers en Grace Ellen Barkey. Haar vader is theatermaker, haar moeder performer en choreografe. Samen zijn ze de bezielers van Needcompany, het gezelschap dat in de jaren tachtig het theater op radicale wijze vernieuwde in wat ‘de Vlaamse Golf’ wordt genoemd, die ook namen als Anna Teresa De Keersmaeker, Josse De Pauw en Jan Decorte voortbracht. Een flinke erfenis om als dochter mee aan de slag te gaan, zeker als je soortgelijke wegen verkent, maar Lauwers is goed op weg met haar ontvoogding. Ze is samen met Lisaboa Houbrechts, Oscar van der Put en haar broer Victor Lauwers stichtend lid van Kuiperskaai, het kunstencollectief dat de jongste jaren met veel lef en tomeloze energie naam maakte in de Vlaamse theaterwereld. Dit jaar oogstte ze alom lof met de Shakespearebewerking The Winter’s Tale, de vierde en beste voorstelling van het gezelschap. Het grote publiek kan haar dan weer kennen van de Telenetreeks Chaussée d’Amour, waarin ze de dochter van Tiny Bertels speelt.
Dit najaar maakt ze ook haar filmdebuut. Ze speelt de vrouwelijke hoofdrol in My First Highway, het debuut van regisseur Kevin Meul. In dat nostalgisch coming-of-agedrama wordt een tienerjongen, gespeeld door Aaron Roggeman, tijdens de jaarlijkse familievakantie verliefd op een Vlaams meisje – Lauwers dus. Het is een mooie rol als binnenkomer: even mysterieus als sensueel, even getormenteerd als melancholisch. Plus: Lauwers pakt op pellicule. Weinig mensen die zich tijdens de aftiteling niet zullen afvragen wie dat mysterieuze Vlaamse meisje is.
‘Zullen we het interview anders bij mijn ouders thuis doen?’ vraagt ze, terwijl we weer naar de auto stappen. ‘Mijn ouders zijn toch op vakantie.’
‘Schoonheid is de enige mogelijke strijd’: lees het volledige interview met Romy Louise Lauwers.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier