‘We werken steeds harder om een economie draaiende te houden die steeds minder voor ons terugdoet’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – begin dit jaar nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Als ik te veel over politiek schrijf, krijg ik van de bazen, die op de 24e verdieping van Knack Towers resideren en daar van kaviaar in zilveren schalen leven en Dom Perignon uit de mondjes van maagden slurpen, wel eens te horen: vergeet niet dat het een cultureel blaadje is.

Maar wat is cultuur, vraag ik u. In essentie een keuze van wat je als hoopje mensen belangrijk vindt en wat niet, met alle wetten, tradities en omgangsvormen tot gevolg. De meeste mensen verlangen naar vrede, verbondenheid en welvaart, maar we doen dat lang niet allemaal op dezelfde manier.

Hier in Vlaanderen moeten we eens goed nadenken over wat we nu echt belangrijk vinden.

Mijn zus Elisabeth schreef een tijdje geleden een open brief aan Hilde Crevits over de toestanden in de kinderopvang en kreeg daar van veel mensen veel reactie op behalve van de minister zelf. Ik heb een dochter van twaalf en de kinderopvang heb ik op haar vraag voor de volle honderd procent overgedragen aan YouTube. Ik ben dus duidelijk geen specialist of betrokken partij. Maar die specialisten bestaan wel en hun conclusie is dat er een nieuw masterplan nodig is.

Prima, maar het probleem ontstaat al veel eerder: we zorgen beter voor ons geld dan voor onze mensen.

Onze kinderen worden door uitgeputte, onderbetaalde en overbevraagde mensen opgevangen in hun meest kwetsbare en invloedrijke jaren, en onze ouderen steken we weg in kampen waar ze in het beste geval als kleuters worden behandeld tot ze eindelijk doodgaan.

Onze kinderen zijn een uitdaging geworden die ergens geplaatst moet worden zodat wij kunnen werken en voor 1500 of 2000 euro per maand kunnen we doen alsof oma en opa het leuk vinden in het wzc. Wat een kutmaatschappij.

We werken steeds harder om een economie draaiende te houden die steeds minder voor ons terugdoet. Dat noemen ze een toxische relatie, geloof ik. Met twee werken, kinderen na een paar maand al het systeem in duwen en dan gepakt worden door de markt waar de arrogante politiek je niet tegen kan beschermen omdat ze alle macht uit handen gaf aan bedrijven die zo rijk werden dat ze meer te zeggen hebben dan naties.

En mensen aanvaarden dat. Dat blijft een van de grootste mysteries doorheen de geschiedenis: de onderschatting van haar eigen macht door de massa.

We zouden veel beter wat langer actief blijven dan nu het geval is, maar wel met onze kinderen bezig zijn tot ze minstens twee zijn. Een beetje tijd thuis eraf bij het pensioen en een beetje erbij als je jonge ouder bent. Laat economen dat maar eens berekenen, maar waarschijnlijk is het nog goedkoper ook. En door wat langer te werken moeten we misschien minder snel naar zo’n klotetehuis waar ze in je oor brullen en je om halfvijf na je boterham met confituur in zo’n afwasbare stoel zetten voor De Tafel van Vier-Kijkers met, zoals ze bij SBS zeggen, ‘het G-woord’.

Zorg beter voor de kinderen en de ouderen en de maatschappij zal volgen met beter gebalanceerde, minder angstige en rustiger mensen. Nu doen we het omgekeerd en zie hoe goed dat voor iedereen werkt.