De strip Vinkenbrood van Christian Lax laat Parijs-Roubaix, mijnbouw en feminisme samenkomen in het Picardië van het interbellum.
Vinkenbrood 2 **
Christian Lax
Daedalus (collectie De kracht van kunst), 72 blz., € 19,95.
In De teenloze adelaar verbond Christian Lax enkele jaren geleden sociale bewogenheid met de heroïsche dagen van het vroege wielrennen. In Vinkenbrood doet hij eigenlijk hetzelfde, maar dan letterlijk een generatie later. Een van de hoofdpersonages in deze strip over de Hel van het Noorden en over de sociale veranderingen tussen de twee Wereldoorlogen is immers de verloren gewaande dochter van de adelaar uit Lax’ eerste wielerboek.
De volkse historie van het wielrennen in Noord-Frankrijk past bij de mijnbouw die in de streek hard en slecht betaald werk verstrekte. Het vinkenbrood uit de titel stamt ook uit het mijnmilieu: het was de naam voor de restanten van de lunch die de mijnwerkers uit hun mond spaarden om er de kinderen mee te kunnen voeden. De strijd van een jongeman om zich los te wrikken uit de mijn ondanks de tegenstand van zijn verbitterde vader, wordt aangevuld door de wielererfenis van adelaarskuiken Elie, die de koerspassie van haar vader deelt. Via haar toont Lax ook het opkomende feminisme en het doorgedreven chauvinisme in het Frankrijk van het interbellum.
Vinkenbrood houdt het dus niet bij een nostalgische wielergeschiedenis over de tijd dat wielrenners nog echte helden waren, die aan de Somme hadden gevochten en zelf hun lekke banden moesten plakken. Lax maakt er een tijdsdocument van met een totaalportret van de streek rond Roubaix. Helaas neemt hij daarbij te veel kolen in zijn wagentje, waardoor hij personages en plot forceert en ze de nodige nuances ontzegt. Tekentechnisch heeft Lax niet de meest vaste hand van het Franse tekenaarsgild, maar de stemmige kleuren brengen desondanks het meest Vlaamse deel van Frankrijk tot leven.
Gert Meesters
